ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 29 χρονών κοπέλα, άνεργη και μένω με τους γονείς μου. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ήθελα να φύγω από το σπίτι. Όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο, έλεγα. Πλέον δεν με πειράζει η απόσταση, αρκεί να φύγω από το σπίτι. Ποτέ όμως δεν είχα τη δύναμη να το κάνω. Προσπάθησα μερικές φορές αλλά απέτυχα και επέστρεφα πάντα πίσω. Οι γονείς μου δεν με ενθάρρυναν ποτέ να ανοίξω τα φτερά μου. Το όνειρο του πατέρα μου αλλά τώρα τελευταία και της μητέρας μου, είναι να παντρευτώ. Εδώ γελάμε γιατί είμαι ομοφυλόφιλη ακόμα κλεισμένη στην ντουλάπα. Οι γονείς μου, με θέλουν στο σπίτι απλά και μόνο για να υπάρχω μέσα στην ζωή τους στο σπίτι μας, να βοηθάω στις δουλειές του σπιτιού ή οτιδήποτε άλλο. Η κατάσταση γενικά στο σπίτι είναι άλλοτε ψυχοφθόρα με φωνές κτλ, άλλοτε αδιάφορη-βαρετή και σπάνια χαρούμενη. Έτσι το μόνο πράγμα που κάνω εγώ, είναι να κλείνομαι κυριολεκτικά στο δωμάτιο και να χαζεύω στον υπολογιστή. Κάποιοι από εσάς μπορεί να πουν ότι κάνω Ζωάρα όπως λέει ένας γνωστός μου, αφού δεν δουλεύω, βγαίνω για καφέ (not) κτλ. (Εδώ απλά θα ήθελα να προσθέσω πως όταν βλέπετε κάποιον γνωστό σας ή φίλο σας που είναι άνεργος και τον βλέπετε να βγαίνει για καφέ ή ακόμα και να κάνει και κάποιο ταξίδι -που στην τελική δεν σας αφορά αν οι γονείς έδωσαν τα χρήματα επειδή τον αγαπούν και τον νοιάζονται- αυτό δεν σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα στην διασκέδαση ή κάνει Ζωάρα). Συνεχίζω... Δεν έχει ιδέα πως είμαι στην πραγματικότητα. Στον έξω κόσμο συμπεριφέρομαι χαρούμενα, κάνω αστεία ενώ σπίτι μου είμαι αρρωστοφοβική, νευρική και κλαίω για όλα τα παραπάνω και επειδή είμαι πολύ δυστυχισμένη. Οι γονείς μου φυσικά, δεν τα βλέπουν αυτα αφού δεν τα δείχνω. Πρόσφατα είχαμε κάποια θέματα υγείας με την μάνα μου και αυτό ήρθε και έδεσε. Ήμουν που ήμουν ήδη χάλια ψυχολογικά, όταν έμαθα για την υγεία της μάνας μου, απέκτησα ψυχοσωματικά προβλήματα. Πάρα πολύ κλάμα (έριχνα τόσο κλάμα που με έπιανε κόμπος στο λαιμό και με έκανε λες και θα πνιγώ) για την υγεία της μάνας μου, για τα δικά μου ήδη υπάρχων ψυχολογικά και φυσικά το ότι οι πιθανότητες να φύγω από το σπίτι μειώνονται δραστικά. Δεν ήθελε και πολύ και έπαθα τα ψυχοσωματικά μου. Σε καμία περίπτωση δεν ρίχνω το φταίξιμο στη μάνα μου. Αυτές τις μέρες όλο σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω και ποιο είναι το σωστό. Αν συνεχίσω να μένω η ψυχολογία μου θα καταρρεύσει, λόγω όλων των παραπάνω. Αν φύγω ναι μεν θα ανακουφιστώ αλλά θα σκέφτομαι τη μάνα που θα τα περνάει όλα μόνη της. Δεν εμπιστεύομαι και πολύ τον πατέρα μου για να την φροντίσει. Ο πατέρας μου έχει τη μάνα μου σαν δούλα, ακόμα και τώρα που περνάει όλα αυτά με την υγεία της. Στην ουσία ακόμα και στο σπίτι που βρίσκομαι πάλι τα περνάει μόνη της η μάνα μου. Το μόνο που κάνω είναι να την συνοδεύσω στο νοσοκομείο. Ο πατέρας μου είναι ικανός να της πει να πάρει τα ΜΜΜ (όχι ότι δεν το έχει πει), γιατί αυτός είναι κουρασμένος ή βαριέται. Γενικά έτσι ήταν και είναι και θα είναι. Ποτέ δεν μας εξυπηρετούσε πάρα μόνο τους φίλους του. Εδώ αγόρασε διθέσιο αμάξι μόνο και μόνο για να μην μας παίρνει μαζί του, και καλά ότι είναι για την δουλειά. Bullshit. Εντάξει στην αρχή ο πατέρας μου, έδειξε ας πούμε ένα ενδιαφέρον για τη μάνα μου, ίσως και να φοβήθηκε, της έδωσε και φιλί στο μάγουλο. Πιστεύετε ότι όλο αυτό είναι πραγματικο ενδιαφέρον; Ή κοιτάζει και πάλι μόνο την πάρτη του γιατι φοβήθηκε μήπως χάσει τη δούλα του; Δεν ξέρω τι να πιστέψω. Ώρες ώρες λέω ότι είναι ο καλύτερος πατέρας του κόσμου άλλες πάλι ο χειρότερος. Άλλο ήθελα να γράψω, άλλο μου βγήκε.