ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την Τρίτη που μας πέρασε γύρω στις 12 το βράδυ καθόμουν εγώ με την αδερφή μου έξω στο μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας στην περιοχή του Χαλανδρίου, κοντά στον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας. Σηκώθηκα σε κάποια φάση να ξεπιαστώ και χάζευα τί γινόταν στον δρόμο, απο κάτω. Ξαφνικά, πάρκαρε απότομα ένα μαύρο σμαρτάκι μπροστά στην πολυκατοικία. Κατέβηκε απο αυτό ένας νεαρός (απ'ότι μπορούσα να διακρίνω μεσ΄τα σκοτάδια) άντρας και άρχιζε να κλαίει με λυγμούς. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να του έχει συμβεί και ανησυχούσα κιόλας γιατί ήταν σε σύγχυση και δεν ήθελα να μπει στο αυτοκίνητο και να φύγει έτσι. Σκέφτηκα: "Θα τον αφήσω λίγα λεπτά να ηρεμήσει και μετά θα κατέβω κάτω να δω αν μπορώ να τον βοηθήσω." Έτσι και έγινε. Μετά απο λίγη ώρα λέω, δεν γίνεται θα κατέβω. Την ώρα όμως που έβγαινα απο την πολυκατοικία, έβαλε μπροστά και έφυγε. Ελπίζω να είσαι καλύτερα σήμερα και να έκλαιγες τουλάχιστον για να ξεσπάσεις. Σε αυτό το σημείο θέλω να προσθέσω πως αν βλέπετε κάποιον ο οποίος μοιάζει να θέλει βοήθεια ακόμα και χωρίς να την ζητάει, μην αδιαφορείτε ρε παιδιά. Μπορεί και εσείς οι ίδιοι να μην είστε καλά ή να περνάτε και εσείς δύσκολα αλλά πιστέψτε με αν δείτε κάποιον και έχει τις μαύρες του πείτε του μια κουβέντα ρε παιδιά. Ρίξτε του ένα χαμόγελο τουλάχιστον. Μου έχει τύχει μια φορά πρι μήνες να είμαι μέσα στο μετρό και να ξεσπάω σε κλάματα σε ένα βαγόνι γεμάτο ανθρώπους. Το είχαν αντιληφθεί σίγουρα οι δύο απέναντί μου και ο διπλανός μου και ίσως και κάποιοι όρθιοι και κανείς δεν έκανε τίποτα. Λίγο ενδιαφέρον ρε σεις για τον διπλανό μας. Θα αλλάξει πολλά...Καλή συνέχεια