ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26 χρονών, άνεργη και ασχολούμαι με σπουδές. Έχω μια οικογένεια που ποτέ δε μου αρνήθηκε ό,τι έχει να κάνει με τη μόρφωση μου. Τόσο σε μένα όσο και στον μικρότερο αδερφό μου. Μου έχουν τύχει αναποδιές. Καθώς στην επαρχία δύσκολα τα πράγματα. Επέλεξα να γυρίσω στο πανεπιστήμιο και σιγά σιγά να βρω μια δουλειά. Γνωρίζω ότι έχω μείνει πίσω. Δεν είμαι άτομο που ξοδεύει, που ζητάει πολλά. Αλλά ναι, μέχρι στιγμής η οικογένεια μου είναι αυτή που με στηρίζει. Το πρόβλημα μου είναι κάποια σχόλια του αδερφού μου. Εκείνος είναι 21 και τελειώνει τις σπουδές του. Θέλει να φύγει Κύπρο να βγάλει δεύτερη σχολή , το επάγγελμα του πατέρα μας, και να γυρίσει να αναλάβει την στρωμένη δουλειά. Γυρίζει και μου λέει " εγώ θέλω μέχρι τα 30 να δουλεύω, να έχω τελειώσει με τα πάντα και να μένει το στρατιωτικό μου". Πολύ ωραία με γεια του με χαρά του και μακάρι να τα βρει όλα όπως τα θέλει, να γίνει μεγάλος και τρανός. Συνεχώς μου ρίχνει σπόντες του στυλ, "βιάσου" ή " τι έγινε; τα πέρασες τα μαθήματα της εξεταστικής"; Ειλικρινά με ενοχλεί. Δεν έχω γυρίσει ποτέ να ασκήσω κριτική.. αντιθέτως μόνο τον εμψυχώνω. Είναι 21 χρονών και δεν έχει φάει χαστούκια. Ο πατέρας μου δε, αισθάνεται πολύ περήφανος για εκείνον. Σχεδόν καταναγκαστικά, του πέρασε την ιδεά ότι θα συνεχίσει τη δουλειά. Ευτυχώς και ο ίδιος ο αδερφός μου το ήθελε, αλλά αν δεν το ήθελε; Κάθεται λοιπόν και τον περιμένει. Κι εγώ τα κάνω μάλλον όλα λάθος.. Εγώ είμαι η αδύναμη...που δεν θα καταφέρει τίποτα... Δε θα πω τίποτα γιατί δε θέλω να τσακωθώ. Δεν είμαι αχάριστη. Αναγνωρίζω όσα μου προσφέρονται. Απλά κάπου μέσα μου, βλέπω διαφορετική αντιμετώπιση.