ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σε όλους! Ακούω και διαβάζω συχνά ότι αν κάποιος ψάχνει για φίλους, τότε γίνεται ρεζίλι γιατί δείχνει αδύναμος κι ότι ο άλλος το εκλαμβάνει όλο αυτό ως απελπισία, οπότε καλύτερα μόνος και κάτι τέτοια. Ή κάποιες άλλες απόψεις που λένε να μην έχουμε συνέχεια το μυαλό μας στο να κάνουμε σχέση ή το να έχουμε σύντροφο δίπλα μας, ότι καλή είναι και η μοναξιά, μια χαρά η μοναξιά, μη δείχνεις απελπισμένος ή απελπισμένη για φίλους ή σχέσεις, ότι δυο-τρεις απορρίψεις δεν είναι τίποτα, τέτοια πράγματα.Δηλαδή κάτι απόψεις τόσο cool, όλοι το παίζουν τόσο cool στο θέμα μοναξιά, ότι εντάξει, μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα.Πιστεύω ότι όσοι το παίζουν τόσο άνετοι, δεν έχουν ζήσει όχι μια μέρα αλλά ούτε μια ώρα μόνοι τους, κι από αυτό πηγάζει η χαλαρή τους αντιμετώπιση επί του θέματος.Όμως το θέμα όπως έχω καταλάβει είναι ότι σχεδόν όλοι το παίζουν άνετοι με τη μοναξιά των άλλων. Δηλαδή ανώδυνες απόψεις κι όλα χαλαρά με τη μοναξιά των άλλων. Όταν η μοναξιά χτυπάει τη δική τους πόρτα, τότε όπως είναι φυσικό και ανθρώπινο πληγώνονται.Με αφορμή λοιπόν αυτό, θα ήθελα να μου πείτε αν επιθυμείτε πόσο χρονικό διάστημα έχετε μείνει μόνοι σας, αν θέλετε αφήστε ένα σχόλιο επί του θέματος. Όταν λέω όμως μόνοι, εννοώ τελείως μόνοι ή μόνες και πώς αντιμετωπίσατε ή πώς αντιμετωπίζετε τώρα(αν τη βιώνετε ακόμα) τη μοναξιά σας. Όχι ας πούμε κάποιοι που λένε ''δεν έχω σχέση αυτό το καιρό αλλά έχω φίλους'' ή ''δεν έχω φίλους αλλά έχω σχέση'' ή ''δεν έχω φίλους και σχέση, αλλά έχω τα αδέρφια ή τους γονείς ή τους συγγενείς μου''. Εννοώ πόσο καιρό έχετε μείνει τελείως μόνοι και πώς το αντιμετωπίσατε. Εγώ ας πούμε είμαι ένας άνθρωπος χωρίς γονείς(έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια), χωρίς αδέρφια(δεν είχα ποτέ), χωρίς συγγενείς(μακριά κι αδιάφοροι), και τα τελευταία πέντε χρόνια, από το 2012 και μετά εντελώς μόνος, δηλαδή και χωρίς φίλους(κάποιοι έφυγαν για εξωτερικό, με κάποιους το διαλύσαμε επειδή πλέον όσο μεγαλώνουμε λιγόστεψαν τα κοινά μας ενδιαφέροντα μέσα στα χρόνια και κάποιοι εξαφανίστηκαν από τη ζωή μου χωρίς να αφήσουν ίχνος επικοινωνίας). Πέντε χρόνια πλέον όπου δεν έχω επικοινωνία με κανένα ανθρώπινο ον. Η μόνη μου επικοινωνία με ανθρώπους είναι μια τυπική συνομιλία με τον υπεύθυνο στη δουλειά μου στον οποίο παραδίδω το αποτέλεσμα της εργασίας μου και η επικοινωνία με τους υπαλλήλους των καταστημάτων όταν πάω για ψώνια.Φυσικά και δεν εκλιπαρώ για φίλους στην ζωή μου(θα ήταν ανόητο άλλωστε εκ μέρους μου να κάνω κάτι τέτοιο τώρα στα τριάντα τρία μου χρόνια) σιωπώ εδώ και χρόνια γιατί και όταν μιλούσα δεν είχα τίποτα θεαματικά αποτελέσματα. Απλά το παράπονο που εκφράζω εδώ κάποιες φορές στις εξομολογήσεις με τρώει(και ίσως να υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα). Γι' αυτό δεν έκανα ούτε κάνω ποτέ cool δηλώσεις του στυλ ''ε, δεν τρέχει και τίποτα'' όταν διαβάζω ή ακούω για μοναχικούς ή μοναχικές. Γιατί ξέρω πώς είναι. Καλό βραδάκι Κυριακής και καλή εβδομάδα σε όλους.