ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα γνώρισα τον Κλέανδρο. Αρχικά προσπαθούσε με φοβερές βουτιές να στρέψει γενικά την προσοχή πάνω του και στη συνέχεια προσπάθησε να έρθει κοντά με την σκυλίτσα της παρέας, με έξυπνο τρόπο ανέφερε ότι έχει κι αυτός την Σερενάτα, μια γατούλα και έτσι πιάσαμε την κουβέντα. Ακόμη μπήκαμε μαζί στην θάλασσα και κρατηθήκαμε απ' το χέρι, οι γονείς του μου είπαν ότι μαζί τους ποτέ δεν κρατιέται...Μου έλεγε για καβούρια και να τους προσέχω όπως και για τους αχινούς. Με ρώτησε γιατί η θάλασσα είναι βαθιά κι όταν οι γονείς του είπαν πως είναι ώρα να φύγει ζήταγε λίγο ακόμη για να παίξει με την κοπέλα (σ.σ.: εγώ ήμουν η κοπέλα) . Κάπως έτσι, ένα πεντάχρονο αγόρι έγινε φίλος μου για ένα απόγευμα με τον θαρραλέο του τρόπο να τσαλαβουτάει στα νερά, με το να μεταμορφώνεται σε σουπιά και να πετάει μελάνι όπως κι επίσης να προετοιμάζεται να γίνει δεινός κολυμβητής. Αναρωτιέμαι, πώς γίνεται όταν είμαστε παιδιά να ξέρουμε πώς να κάνουμε φίλους και να είμαστε διασκεδαστικοί ενώ όταν μεγαλώνουμε φοβόμαστε μέχρι και την σκιά μας; Ο μικρούλης προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή πολλών και ενώ οι περισσότεροι ενήλικες ή και άλλα παιδιά τον έγραφαν εκείνο δεν πτοούνταν. :)