ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17 11/12 αγόρι και δεν είμαι καλά. Έχει εδώ και δύο μήνες σχεδόν που δεν περνάω καλά με την ζωή μου. Απλά έπρεπε μέσα σε πολύ λιγότερο από ένα χρόνο να μάθω πως "λειτουργεί" η ζωή. Έπρεπε να μάθω για τις σχέσεις, για τους "φίλους" μου, για το ποιος πραγματικά νοιάζεται, για τον ίδιο μου τον εαυτό. Απλά το θέμα είναι ότι στα (σχεδόν) 18 μου δεν είναι η πρώτη φορά που η ζωή μου δεν είναι ωραία και για να καταλάβετε πριν λίγα χρόνια η αδερφή μου είχε διπολική διαταραχή. Anyway, όλα ξεκίνησαν όταν έκανα σχέση με έναν με τον οποίο δεν ένιωθα πολλά πράγματα για αυτόν,αλλα σκέφτηκα ότι πρώτη μου φορά είναι ας δοκιμάσω. Δεν πέτυχε όλο αυτό γιατί ο εν λόγω άνθρωπος ήταν κολιτσίδα, κρεμόταν από πάνω μου και ήταν και πολύ πειστικός με αυτόν τον άνθρωπο πέρασα 6 μήνες, δεν θα πω πως δεν πέρασα καλά αλλά υπήρξαν και πολλά προβλήματα όπως όταν το έμαθε η οικογένεια του και εγθνε χαμός. Μετά από 5 μήνες χωρίσαμε. Δεν πήγαινε άλλο απλά, αλλά λόγω συγκυριών,ήθελα να προσπαθήσουμε ξανά, αλλά αφού συζήτησα και με άλλους ανθρώπους κατάλαβα ότι δεν το ήθελα πραγματικά και απλά ήθελα αυτήν την ρουτίνα που υπήρχε. Δεν κατέληξε καλά γιατί αυτός θύμωσε που μια του έλεγα έτσι και μια αλλιώς. Τέλος πάντων χωρίσαμε αλλά από εκεί και πέρα εγώ ξεκίνησα την κάτω βόλτα. Το πήρα πολύ άσχημα όλο αυτό επειδή από την φύση μου είμαι ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ συναισθηματικός και απλά ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή νόμιζα ότι έπαθα αφυδάτωση επειδή έκλαιγα πολύ εκείνη την βραδιά, αλλά μετά από λίγες μέρες κατάλαβα ότι είναι ψυχοσωματικά όπως τότε. Ξανά ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχίατρο και προσπαθούσα να γίνω καλύτερα. Μετά από καμιά βδομάδα και αφού πλέον χώρισα οριστικά γνώρισα έναν άλλον όπου μου άρεσε και πολύ μάλιστα. Βρισκόμασταν κάθε μέρα σχεδόν επειδή ένιωθα όμορφα με αυτό αλλά μετά από καμιά βδομάδα (όλο και όλο κράτησε ένα μήνα) μου είπε ότι δεν πρέπει να βρισκόμαστε κάθε μέρα επειδή δεν θα καταλήξει καλά όλο αυτό και θα προτιμούσα να μην βρισκόμαστε κάθε μέρα και να κρατήσει περισσότερο αυτό. Αλλά δεν μπορώ αν καταλάβω πως το εννοούσε αυτό επειδή όσο μου έλεγε του άρεσε και αυτουνού πολύ αλλά δν φάνηκε. Τέλος πάντων το δέχτηκα. Αλλά εγώ εγώ συνέχιζα να μην είμαι καλά τόσο καιρό αλλά όταν ήμασταν μαζί ήμουν καλά απλά. Όταν έγινε αυτό με "την πιο αραιή συνάντηση" ήμουν αρκετά χάλια. Το ήξερε, του είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή της σχέσης μας ότι εγώ είμαι όχι και τόσο καλά. Το δέχτηκε. Όταν πλέον σταματήσαμε να βρισκόμαστε τόσο τακτικά και για την ακρίβεια καθόλου τότε ήμουν Χάλια απλά. Αλλά το θέμα είναι ότι δεν τον ένοιαζε στο ελάχιστο. Δεν με ρωτούσε καν τι κάνω, πως είμαι. Απλά ήθελε όπως έλεγε να περνάει καλά γιατί και αυτός έχει προβλήματα σπίτι του... Συνέχισε λίγο αυτή η κατάσταση ώσπου κατάφερα να βγω από το σπίτι και να συναντηθώ μαζί του να μιλήσουμε. Όταν βρεθήκαμε μου είπε ότι ήξερε τι γίνονταν με εμένα και άλλα δεν ήθελε, όπως είπε, να έχει και ένα άλλο πρόβλημα πάνω από το κεφάλι του... Ήταν η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε με την προϋπόθεση ότι πλέον όλα καλά και είχαμε λύσει τα θέματα μας. Μετά απο εκείνη την συνάντηση - ενώ εγώ συνέχιζα να είμαι χάλια και γινόμουν χειρότερα - αποφάσισε να μου στείλει μήνυμα να χωρίσουμε. Εγώ χάρηκα γιατί δεν άντεχα άλλο αυτή τη κατάσταση. Και τώρα μπαίνουμε στο τρίτο κομμάτι της υπόθεσης. Αφού χωρίσαμε κατάφερε και πήρε με το μέρος την κολλητή μου που πλέον εγώ τη θεωρούσα οικογένεια μου. Η οποία τόσο καιρό ήταν μακριά μου με την δικαιολογία ότι αφού δεν βγαίνεις από το σπίτι(όντως δεν έβγαινα αλλά και αυτή δεν έδειχνε ενδιαφέρον). Τρεις τους δηλαδή η κολλητή μου,μια άλλη φίλη μου και αυτός άρχισαν να βγαίνουν σαν να μην τρέχει τίποτα και να περνάνε τέλεια. Όταν είπα στην "κολλητή" μου ότι αυτό με ενοχλεί μου είπε ότι δεν μου φαίνεται περίεργο εμένα αφού περνάω καλά μαζί του και με κάνει χαρούμενη. .. Με πείραξε αφάνταστα όλο αυτό δεν ξέρω τι να κάνω πλέον. Κάθε μέρα με πιάνουν κρίσεις πανικού και άγχους από όλα αυτά. Εχω χάσει πόσα κιλά και συνεχίζω να χάνω. Δεν ξέρω πλέον τι άλλο να κάνω. Δεν αντέχω άλλο απλά. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η φίλη μου, ενώ εγώ την έχω στηρίξει όσο ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος να μου φέρεται με αυτόν τον τρόπο και να μην καταλαβαίνει ούτε καν στο ελάχιστο ότι εμένα με ενοχλεί. Δεν μπορώ να συνεχίσω να παίρνω χάπια για να ηρεμήσω, δεν γίνεται άλλο. Απλά περιμένω κάτι, κάποιον για να αλλάξει κάτι. Έχω φτάσει σε σημείο απλά να επιβιώνω και να μην κάνω τίποτα άλλο. Είναι πολύ δύσκολο να σου έρχονται όλα μαζί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Φοβάμαι ότι δεν Θα μου περάσει ποτέ. Αλλά δν θέλω να το πιστέψω. Έχω περάσει χειρότερα, πολύ χειρότερα και το μόνο που θέλω είναι να γίνω καλά. Αυτό και τίποτα άλλο...