ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το θέμα αφορά συγγενείς. Υποθεστε ότι πρόκειται για ατομα με τους οποίους μεγαλώσατε μαζί, και με τα παιδιά τους ήσασταν μια ζωή σαν αδέρφια.Στην προκειμένη μιλάμε για αδέρφια γονιών. Και ιδου η ιστορια μου.Όσο ζουν οι γονείς (μιλαμε για ανθρωπους που δεν ενοχλησαν ποτε κανεναν, ηταν μεταξυ τους πολυ αγαπημενοι και υπηρξαν προτυπο γονεων) είμαστε μια γροθια σαν σοι. Μαζι και παντου σε ολα. Και σημειώνω με τα παιδιά τους τρώγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι που λένε, σε καθημερινή αλληλεπίδραση για 20 και βαλε χρονια!Μόλις ''έφυγε'' ο ένας γονιός ξαφνικα απο ανακοπη, οι μισοι απο αυτους κατηγορησαν ΨΕΥΔΩΣ τον αλλο γονιο οτι εφταιγε αυτος (δηθεν ο αλλος κακοπερνουσε κλπ) και οι αλλοι μισοι τον πρωτο καιρο υποστηριζουν οτι αυτα ειναι βλακιες και μετα απο τρια χρονια αρχιζουν να τα μασανε και να απομακρυνονται σιγα σιγα. Απο εκει που επισκεπτοντουσαν τον πενθουντα γονιο συχνα πυκνα να συμπαρασταθουν, ριξανε μαυρη πετρα πισω μετα τους γαμους των παιδιων του. Κι ο ερμος να αναρωτιεται τι τους εκανε, ενω παντοτε τους βοηθουσε απο αγνη προθεση (στα παντα, αλλα ΕΙΔΙΚΑ οικονομικα). Επισης, αρχισαν να μου λενε στα τηλεφωνα οτι ο ενας γονιος μας εχει πει ψεμματα πολλα, οτι βλεπουν ονειρα κι ακουνε φωνες απο το υπερπεραν που τους λενε εγω να παω να βρω τους συγγενεις και να τον αφησω γιατι αυτοι εχουν δικιο, οτι θελανε να χωρισουν οι γονεις μας αλλα δεν μας το λεγανε και το ξερανε μονο αυτοι (και μιλαμε για γονεις που ηταν ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ και τους ζουσα μεσα στο σπιτι καθε μερα!)Μου ειπανε τοσα, που εφτασα στο σημειο να παθω κριση, να κοβονται τα ποδια μου και να κλαιω τρεμοντας. Ευτυχως με βρηκε αμεσως ο αντρας μου, σχεδον ημιλιποθυμη και τους εκλεισε το τηλεφωνο. Να σημειωσω πως τα σεναρια αυτα που κανουν εχουν μεσα κυριο συστατικο φθονο για την καλη οικονομικη κατασταση των γονιων μου, καθως και για το οτι παντρεψανε τα παιδια τους. ΞΕΚΑΘΑΡΟ αυτο και επιβεβαιωμενο ακομη και απο τους ιδιους (ειναι και αφελεις και τους ξεφευγουν λογια). Επισης δυο εκ των συγκεκριμενων λαμβανουν χρονιως ελαφρια μορφη ψυχικων φαρμακων. Και επισης, στον εκλιπουντα γονιο κανανε συνεχεια πλυση εγκεφαλου για τις επιλογες του (απο το συζυγο εως την καλτσα που φοραγε), δηθεν για το καλο του. Με αποτελεσμα ενας συγγενης μας γιατρος να φτασει σε σημειο να πει οτι ''θα τον σκασουν'' αν συνεχισουν ετσι. Ακομη και ο ιδιος ο γονιος μου ελεγε ''μη τους παιρνεις και πολυ στα σοβαρα''!Πριν λιγες μερες αρχισαν και τα ξαδερφια μου, που θεωρουσα αδερφια, να μου κανουνε νερα και κατι σκηνες που δεν περιμενα ποτε να ακουσω. Και να ξεκινουν απο το γεγονος οτι παντρευτηκα και δεν τους δινω λενε τοση σημασια. Ενω παντοτε τους τηλεφωνω (δεν ζουν εδω πλεον, ερχονται σπανια στην πολη μας), κι οποτε θυμηθουν απαντουν. Περιμενουν παντοτε εμενα να κανω κινηση. ΠΑΝΤΟΤΕ. Να παω να τους δω, να τους μιλησω, ολα. Ενω παλια δεν ειχαμε ποτε τετοια, φερομαστε αυθορμητα.Ειμαι εδω και εναμιση χρονο σε προσπαθεια για παιδακι και με οσα μου συμβαινουν απλα δεν γινεται. Με κανουν να κλαιω, προσπαθουν να μου βαλουν λογια για τον ενα γονιο, εχουν απομακρυνθει και μας κατηγορουν χωρις λογο. ΠΟΤΕ δεν το πιστευα οτι αυτοι οι ανθρωποι θα μας φερθουν ετσι.Γενικα, ολοι οι υπολοιποι συγγενεις μας εχουν γνωση της καταστασης, εχουν παψει να τους υπολογιζουν, μας στηριζουν και παντοτε ενδιαφερονται για εμας, οπως κι εμεις. Υπαρχει μια σταθερη υγιης αλληλεπιδραση. Κι εκεινοι εχουν παιδια, κι εκεινοι θελουν να τα αποκαταστησουν, δεν εφτασαν ποτε σε τοσο χαμηλο επιπεδο ομως. Υπαρχει σεβασμος και αγαπη με πραξεις εκ μερους τους.Ειναι και ειμαστε ανθρωποι οι οποιοι δεν εχουμε ενοχλησει ποτε ουτε κουνουπι. Δεν ξερω τι να κανω. Μου εχουν δημιουργησει τετοιο αγχος και θλιψη που ετσι οπως παμε το θεμα "παιδι" θα αργησει κι αλλο φοβαμαι.Πιο πολυ λυπαμαι για τις ξαδερφες μου που ουσιαστικα τις μεγαλωσα εγω ως μεγαλυτερη απο εκει που με νιωθανε αδερφη, μου ειπανε πως τιποτα δεν ειναι οπως παλια. Κι αυτο με ραγισε γιατι τις λατρευω. Και επεφτα στη φωτια για αυτες. Τοση αγαπη. Αληθινη κι αδερφικη.Και σας ρωτω ρε παιδια. Τι να κανω;Να συνεχισω να τους μιλαω; Να τους παιρνω τηλ. να δω τι κανουν; Πετιουνται ολα αυτα τα χρονια; Η να κοιταξω την ψυχικη μου υγεια;Χτες παλι ξενυχτησα με πονο στο στομαχι, εχω χασει το χαμογελο μου απο τη στενοχωρια αυτες τις μερες. Δεν εχω ενοχλησει ποτε κανεναν στη ζωη μου, γιατι να βιωνω τοσο φορτισμενες καταστασεις;Ευχαριστω οποιον διεθεσε το χρονο του να διαβασει και το δικο μου εξομολογητικο. Και παρακαλω την κατανοηση του για το μακρυ κειμενο.