ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νομίζω ότι η ελπίδα για να φύγω εξωτερικό χάνεται σιγά σιγα. Έχω και συγγενείς εκεί που θέλω να πάω. Τα είχα σχεδιάσει τόσο καλά στο μυαλό μου και είχα κάνει τεράστια προετοιμασία με τον εαυτό μου, τα οικονομικά μου, τα επαγγελματικά μου, την ψυχολογία μου κτλ. Μέχρι που ήρθαν οι συγγενείς μου εδώ στην Ελλάδα και δεν ξέρω γιατί αλλά αισθάνθηκα κάποιες φορές ότι δεν ήμουν και πολύ καλοδεχούμενη, άλλες φορές πάλι είμαι σίγουρη πως θα με δεχτούν. Το χειμώνα σκεφτόμουν ότι όταν θα έρθουν στην Ελλάδα, θα τους ζητήσω να με φιλοξενήσουν στο σπίτι τους για λίγους μήνες μέχρι να βρω μία δουλειά ενώ παράλληλα θα τους ζητούσα να δουλεύω στο μαγαζί τους. Έχω ήδη φτiάξει τα απαραίτητα (health card, photo id, social insurance number). Είχα πάψει να ψάχνω για δουλειά εδώ στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες γιατί ήμουν σχεδόν απόλυτα σίγουρη ότι θα έφευγα το καλοκαίρι. Δυστυχώς, προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας με την μητέρα μου και έτσι δεν έφυγα για το εξωτερικό αλλιώς θα είχα ήδη κλείσει εισητήριο. Πριν δύο χρόνια είχα πάει για διακοπές εκεί και τότε ο θείος μου, μου είχε προτείνει να πάω στο μαγαζί του για δουλειά. Δεν την αρνήθηκα αλλά ήθελα να σιγουρευτώ και να το σκεφτώ καλά πριν κάνω το οτιδήποτε. Ήθελα δηλαδή να τα κάνω όλα σωστά με την σειρά, έτσι όπως τα σκεφτόμουν στο μυαλό μου, χωρίς πιέσεις, γιατί θα έπρεπε να αποφασίω τι θα κάνω, να μείνω ή να φύγω και έτσι έφυγα. Δεν μπορούσα να κάτσω άλλο γιατί δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Βέβαια ένας άλλος λόγος που δεν ήθελα ήταν γιατί εκείνο το διάστημα πάλι δεν ένιωθα αποδεκτή απο τους συγγενείς μου. Είναι αυτό που μερικές φορές λες, με θέλουν τελικά ή όχι και απλά το κάνουν για τα "μάτια"; γιατί μερικές φορές βλέπεις περίεργες συμπεριφορές. Από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως να έγινε για καλό, γιατί τώρα το Σεπτέμβρη θα πρέπει να βρίσκομαι Ελλάδα για να μου δώσουν κάποια χρήματα που μου χρωστάνε, σχεδόν στο 1000 οπότε αν είχα φύγει, αναγκαστικά θα έπρεπε να επιστρέψω για αυτή την εκρεμότητα η οποία θα πρέπει να γίνει αυτοπροσώπως. Γενικά όμως, δεν θέλω να βάζω άλλους να κάνουν τις δουλειές μου γιατί το έκανα παλιά και δεν μου βγήκε σε καλό -εννοώ με το πρόσωπο το οποίο εξουσιοδότησα να κάνει τις δουλειές μου- αλλά κατά άλλα πήγαν μια χαρά όλες οι υποχρέωσεις που είχα να κάνω. Και τώρα σκέφτομαι πως αν μιλήσω μαζί τους τις επόμενες μέρες ίσως να τους ζητήσω να με φιλοξενησουν τώρα τον Φθηνόπωρο, και να δουλεψω στο μαγαζί τους για αρχή και βλέπουμε. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Eίμαι λίγο απογοητευμένη που δεν έφυγα γιατί θέλω να κάνω μία νέα αρχή στην ζωή μου ενώ από την άλλη ίσως να αισθάνομαι και λίγο ανακουφισμένη γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα αλλά και γενικά της Ευρώπης (αν εξαιρέσουμε τον καιρό στις περισσότερες χώρες), εγώ σχεδίαζα να φύγω για Τορόντο. Φετος εκεί δεν είχαν καθόλου καλό καλοκαίρι, βροχές και κρύο και τώρα έχουν ανάψει θέρμανση (σεπτ-οκτ, έχουν τόσο κρύο λες και είναι γενάρης στην Ελλάδα ενώ μέσα ιουλίου είχαν χιόνια στις βόρειες περιοχές. Αυτούς τους μήνες ήμουν εκεί). Τώρα θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι να ψάχνω για δουλειά. Ψάχνω τόσους μήνες (εκτός από τον χειμώνα που σταμάτησα μέχρι και σήμερα) και δεν μπορώ να βρω τίποτα, πηγαίνω σε πολλές συνεντεύξεις αλλά καμία εταιρία δεν με προσλαμβάνει. Το ψάξιμο της δουλειάς είναι πολύ ψυχοφθόρο και κουραστικό. Άντε τώρα, πάλι από την αρχή, να πάρω δύναμη, ενθουσιασμό και αισιοδοξία να ξεκινήσω πάλι να στελνω βιογραφικά. Όσο το σκέφτομαι τόσο με κουράζει. Καλό κουράγιο αδέρφια!