ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε, μισούσα συνειδητά και κατέκρινα άπρεπες συμπεριφορές. Κάποτε, ανθρώπους που κάνανε άσχημα πράγματα, τους έβριζα με πάθος, κατέκρινα τις πρακτικές τους και ήθελα να πέσει φωτιά να τους κάψει, φάση. Ιδίως όσους εκμεταλλεύονταν κορίτσια, κάναν άσεμνες ενέργειες (έστω κι αν τα κορίτσια ενδίδαν μόνα τους ή τη βρίσκαν και κάθονταν) και κοίταζαν να πάρουν με το έτσι θέλω αυτά που γούσταραν από τον περίγυρο.Πολλά χρόνια αργότερα, ταλαιπωρημένος, τσακισμένος, προδωμένος, από τα κορίτσια τσαλαπατημένος, "πεινασμένος", μόνος και χωρίς προοπτική να αποκτήσω κάτι φυσιολογικό και όμορφο (δεν έχω ταλέντα, προσόντα, εμπειρία και προϋπηρεσία, αμ πώς;), άρχισα να επιδίδομαι σε συμπεριφορές, σαν εκείνες, ή μάλλον, ακριβώς τις ίδιες με εκείνες, που κάποτε ήθελα να τιμωρηθούν, παραδειγματικά μάλιστα... Ενδεικτικά: Μικροαπατεωνιές μικρής έκτασης για προσωρινά βολεψιματάκια, ψέμματα συχνά, εκμετάλλευση του άλλου φύλλου (αδύναμες στιγμές τους, "κακή" επιρροή μου στη σωστή/λάθος στιγμή ή πρόσωπα σε ανάγκη) και διάφορα άλλα, που αν μπορούσα θα με χτυπούσα, θα με έδερνα, γιατί τα κάνω ενώ δεν τα θέλω, όμως δεν έχω ούτε εναλλακτική, ούτε την πολυτέλεια της επιλογής, όχι... Όχι μόνο αυτό, μα οι πράξεις μου μου φέρνουν δυσφορία, εσωτερική διαμάχη, υποφέρω με όλο αυτό και παρ' όλο που έχω το τέλειο άλλοθι, λόγω παρελθοντικών συμπεριφορών άλλων προς εμένα... Καθώς επίσης και το ότι οι στόχοι είναι "ευάλωτοι" και "ενδίδουν" ή δεν αντιλαμβάνονται τις πλαγίας οδού τεχνικές μου (ίσως μάλιστα αυτές τις αναμένουν και τις θεωρούν φυσιολογικές;)... Αυτό όλο με φθείρει και με τρελλαίνει. Δεν βοηθάει καθόλου κιόλας πως ενώ συνεχίζω να προσπαθώ για κάτι καλό και αληθινό παράλληλα, συνεχίζω να εισπράττω ακόμη και σήμερα, κακές και απάνθρωπες αντιμετωπίσεις, όπως τον παλιό, κακό καιρό.Ποιός είπες πως όποιος ψάχνει βρίσκει; Ποιός είπε πως όλοι έχουν το δικαίωμα στον έρωτα; Ποιός είπε πως αν αγαπήσεις, θα αγαπηθείς; Προσπαθώ να μισήσω κιόλας μήπως και απαγκιστρωθώ από το ψηστήρι που με ταλανίζει και δε μου βγαίνει, προσπαθώ να με πείσω να φερθώ όπως άλλοι φέρθηκαν σε μένα και επίσης δε μου βγαίνει και εν τέλει, καταλήγω πάλι ο συναισθηματικός "σάκος του μποξ" όλων των άλλων γύρω. Τί να τις κάνω αυτές τις "επιτυχίες"; Που για άλλους είναι σκοπός ζωής; Τί να το κάνω να περνάω καλά για λίγο, να φασώνομαι ή να ξενο_ κι ύστερα πάλι το τίποτα, στο πουθενά;Αυτή η εσωτερική διαμάχη με κόβει στα δυο. Νιώθω απαίσια, ήθελα να το πω κάπου. Θα ήθελα χίλιες φορές να αγκαλιάζω τρυφερά κάποια, να τη φιλήσω στο μάγουλο και να κοιμηθούμε όλη νύχτα αγκαλίτσα μαζί χωρίς να γίνει κάτι, αντί να μου κ3λοτρίβεται, να με χουφτώνει, αν φτάσει στο να κάνουμε σεξ κι ύστερα πάλι γεια σας.