10.9.2017 | 03:11
Τι καταλαβα;
Που ολο το καλοκαίρι το περασα με τη σκεψη σου; Κι εσυ τη ζωη σου, φυσικα, και καλα κανεις. Αν με σκεφτοσουν, ενα τηλεφωνο θα με έπαιρνες, εστω και με μια ανοητη δικαιολογια. Όπως εκανα κι εγω. Αλλα εσυ επαιξες με τα συναισθηματα καποιας που τελικα καταλαβες οτι δεν ειναι ο πασατεμπος σου. Οχι δεν εισαι ντροπαλος, όπως νομιζα και σε δικαιολογουσα, γιατι αν δεν αντεχες μακρια μου οπως εγω, θα ερχόσουν ή εστω θα ήθελες να ακουσεις τη φωνη μου. Η αλήθεια φανηκε οταν με είδες ξαφνικα μπροστα σου. Αντι να χαρεις, βιάστηκες να φυγεις. Σε ευχαριστώ που μερα με τη μερα με ξενερωνεις ολο και πιο πολυ. Ετσι με βοηθας, να ξεκολλησω. Ευχομαι να μη σε ξαναδώ ποτε μπροστα μου.
0