ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι 16 χρονών, ήσυχο, μελετηρό και χαμηλών τόνων. Μια αυγουστιάτικη μέρα, αφού είχε τελειώσει το φροντιστήριο προετοιμασίας για τις πανελλήνιες, βγήκε μια βόλτα με την κολλητή της. Σε μια στροφή του δρόμου ξάφνου βλέπει μια παρέα από μηχανές και παιδιά. Ανάμεσα τους κι ένα μελαχρινό όμορφο αγόρι. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν μονομιάς. Αρκούσαν λίγα δευτερόλεπτα για να έρθει ο έρωτας. Το κορίτσι συνέχισε το δρόμο του, με κοκκινισμένα μάγουλα.Ένιωθε έναν τρομερό κόμπο στο στομάχι. Δεν πρόλαβε να προχωρήσει λίγα βήματα, ώσπου άκουσε το θόρυβο της μηχανής πίσω της. Άκουσε μια φωνή να της λέει ''περίμενε''. Σταμάτησε και κοίταξε πίσω της. Το μελαχρινό αγόρι έφτασε δίπλα της και την ρώτησε πως τη λένε. Αφού ο έρωτας απέκτησε όνομα, από εκείνη την στιγμή τα βήματα τους βάφτηκαν από τα χρώματα της πιο αγνής αγάπης: της πρώτης. Και μετά από λίγο καιρό, το κορίτσι έγινε γυναίκα στα χέρια του. Κι εκείνο το απόγευμα με τα χρώματα του φθινοπωρινού ηλιοβασιλέματος θα το θυμόταν για μια ζωή. Όπως και το αεράκι που χάιδευε απαλά τα πρόσωπά τους πάνω στη μηχανή όταν τα βράδια την άφηνε λίγο πιο κάτω από το σπίτι της, κρυφά, μη τους δουν οι δικοί της. Έζησαν έναν έντονο έρωτα που για χρόνια είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα λόγω εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων. Και κάποια στιγμή έληξε. Το κορίτσι το πήρε απόφαση ότι δεν οδηγούσε πουθενά. Το αγόρι όμως συνέχισε να την διεκδικεί για χρόνια. Όμως εκείνη ήξερε ότι είναι καλύτερα και για τους δύο να είναι χώρια. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι η ένταση της πρώτης αγάπης είναι κάτι μοναδικό. Και το κορίτσι, αν και γνώρισε και άλλους ανθρώπους και έχει πλέον παντρευτεί, αισθάνεται πάντοτε μια ευχάριστη νοσταλγία για την αθωότητα εκείνων των χρόνων και εύχεται από ψυχής εκείνο το αγόρι να είναι καλά και να φτιάξει κι εκείνο τη ζωή του κάποια στιγμή.Μια εξομολόγηση αφιερωμένη σε όσους μας πρωτομάθανε να αγαπάμε, με αφορμή ένα τραγούδι που είχα να ακούσω χρόνια και μου θύμισε μια από τις πιο ανέμελες περιόδους της ζωής μου. :-)