ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω.Ίσως και τίποτα. Θέλω απλά να δω τους χαρακτήρες να λερώνουν το λευκό.Να νοιώσω ότι σου μιλάω για λίγο. Ευτυχώς μου έχει απομείνει λίγο μυαλό ακόμα, όχι πολύ μην νομίσεις, ώστε να μην περιμένω απάντηση.Αυτές τις μέρες ίσως και να σου μιλάω περισσότερο από ότι σου έχω μιλήσει ποτέ, στο μυαλό μου φυσικά. Ευτυχώς τουλάχιστον, δεν είναι ότι καλύτερο σου έχω πει, αυτά στα είπα κανονικά. Ναι, ξέρω... Και τα χειρότερα νομίζεις στα είπα κανονικά. Νομίζεις λάθος όμως. Τα χειρότερα στο μυαλό μου στα είπα. Θα ήθελα να σε αγκαλιάζω τώρα, να ακουμπάω το προσωπό μου στη πλάτη σου, και να έχω τυλιχτεί γύρω σου, ενώ εσύ κοιμάσαι. Δεν θα με πείραζε, ας μην κοιμηθώ όλο το βράδυ, είτε από το ροχαλητό σου είτε από τη χαρά μου, που σε έχω δίπλα μου.Να φιλάω τον ώμο σου, να χαϊδεύω τη πλάτη σου και μόλις παίρνω το πόδι μου από πάνω από το δικό σου, να παραπονιέσαι με ένα μουγκρητό μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, εγώ να χαμογελάω και να το ξαναβάζω στη θέση του και να σου δίνω άλλο ένα φιλί στον ώμο.Άραγε πόσα από αυτά θυμάσαι; Είχαμε κάνει και συζητήσεις ολόκληρες όταν ξυπνούσες για λίγο και το πρωί δεν θυμόσουν τίποτα.Περίμενα το χειμώνα ξέρεις, μήπως μπορέσουμε και περάσουμε κάποιο βράδυ μαζί. Περίμενα τον χειμώνα, γιατί θα μπορούσα να κολλήσω πάνω σου χωρίς να σκέφτομαι ότι μπορεί να ζεσταίνεσαι κι ίσως θες να κάνω πιο πέρα.Τελικά άραγε να είσαι εξωγήινος; Ούτε αυτό το θυμόσουν, αλλά σου είπα τι έλεγες. Πόσες βλακείες Θεέ μου... Πόσες βλακείες χρειάστηκαν να σ'αγαπήσω...