Δε με παραξενεύει το να σε ζηλεύουν οι γύρω, είναι σύνηθες φαινόμενο να μην κοιτάζουμε τα χάλια μας και να ζηλεύουμε το ελάχιστο καλό του γείτονα, το σλόγκαν με την κατσίκα του γείτονα δεν απέχει της ελληνικής πραγματικότητας. Από εκεί και έπειτα, κράτα το θετικό του ότι έχεις έναν αληθινό σύντροφο, γιατί το δικό σου δεδομένο είναι για πάρα πολλούς (και πολλές) άπιαστο ζητούμενο.Καλή δύναμη.
14.9.2017 | 22:53
Ακόμη μια εξομολόγηση...
Αισθάνομαι μεγάλη μελαγχολία. Είμαι 29 ετών και αισθάνομαι ότι δεν νιώθω χαρά παρά μόνο σε μεμονωμένες στιγμές. Έχω χάσει ξαφνικά τον ένα γονιό μου πριν χρόνια, έχω βιώσει απίστευτη προδοσία για ΑΝΟΥΣΙΟΥΣ λόγους από φίλους και συγγενείς τους οποίους λάτρευα( η οποία μου συμβαίνει μέχρι και σήμερα ακόμη), είμαι άνεργη παρά τις εξειδικευμένες σπουδές και παρά την τεράστια προσπάθεια για αναζήτηση εργασίας, και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να βρω το κουράγιο να στηρίζω τον άλλο αγαπημένο μου γονιό που και λόγω ηλικίας με χρειάζεται. Ευτυχώς έχω την χαρά να έχω παντρευτεί τον μεγάλο μου έρωτα και είναι ο φύλακας-άγγελός μου, μου έχει σταθεί σε υπεράνθρωπο βαθμό. Αν δεν είχα τον άντρα μου θα είχα ΣΑΛΤΑΡΕΙ. Είναι ο λόγος για τον οποίο λέω ''θα το παλέψω και σήμερα''. Αισθάνομαι πολύ απογοητευμένη από τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι τους οποίους επέλεξα να εμπιστευτώ με πρόδωσαν ή με ζηλεύανε (λόγω του ότι , από ότι έμαθα, έχω καταφέρει να σπουδάσω και κυρίως επειδή παντρεύτηκα κάποιον που συνδυάζει χαρακτήρα/εμφάνιση/δουλειά). Αυτό που με λυγίζει...είναι ότι δεν έχω πει, ούτε πειράξει ποτέ τρίχα σε κανένα. Κι ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ με ακολουθεί...Νιώθω κάθε μέρα την μελαγχολία να με ποτίζει και προσπαθώ να αλλάξει αυτό μέσα μου. Άλλοτε το καταφέρνω κι άλλοτε, όπως τώρα, απογοητεύομαι και με παίρνει από κάτω. Και τέτοιες στιγμές...αναρωτιέμαι...άραγε... ''θα περάσει;''
2
