ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξερω πως μ αγαπας πολυ.και ξερω πως φερθηκα πολυ ασχημα..εγω μονη μ ενα μικρο παιδι κ ισως ο φοβος να ηταν αυτος που μ εκανε να φερθω ετσι.ηξερα απ την αρχη πως πάσχεις απο διπολικη διαταραχη.δεν μπορουσες αλλωστε να το κρυψεις.περασαμε δυσκολα κ εγω εκει.νοσηλευτηκες κ εγω εκει.η μια φωνη να μου λεει φυγε,εχεις ενα παιδι,η αλλη μεινε σ αγαπαει..κ μολις εγινες καλα,πιστος στην αγωγη σου,στο γιατρο στη διυλεια εφυγα..γτ δεν αντεχα να φοβαμαι για το μελλον.μηπως παρουσιασεις επεισοδιο ξανα,μηπως γινεις επικινδυνος,μηπως μαθει το παιδι τι εχεις,μηπως του κανεις κατι..οχι ποτε δεν ησουν κακος μαζι μας.αντιθετως με τρομαζε με επνιγε,με βαρενε η αγαπη που μας ειχες..κ κουραστηκα να νιωθω ετσι.τιποτα τελικα δεν ειναι πιο σημαντικο σ εναν ανθρωπο απ το να ξερεις πως ειναι ψυχικα υγειης..πως η καθε αντιδραση του ειναι στοιχειο του χαρακτηρα του οχι της ψυχικής του ασθένειας.γτ ετσι ξερεις τι να περιμενεις.αλλιως οχι.παντα θα φοβασαι κ αναγκαστηκα θα εισαι παντα σε άμυνα..μακαρι να σαι καλα..ξερω πως δεν θα σαι ομως πια.πως εγω ημουν ο λογος που αντεχες κ παλευες αλλα ειναι μεγαλο φορτίο κ ευθυνη αυτα δεν τ αντεχω..συγνωμη..