ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου ειναι υπερβολικα δυσκολο να κανω παρεες. Ξεκιναω να μιλαω με διαφορα παιδια κ παντα η φαση καταληγει το ιδιο. Μιλαμε ενα διαστημα κ μετα χανονται. Βρισκουν παρεες π διασκεδαζουν κ βγαινουν κ τελος παντων κρατανε επαφες εκτος σχολης. Δυστυχως μονο γ ενα καφε θελω να παω, δεν αντεχω καθολου τα θορυβωδη μερη που πανε. Ομως ουτε για καφε δεν μ προτινε ποτε κανεις. Προτινα εγω αλλα παντα ειναι απασχολημενοι και καλα. Περασα μια χρονια στη σχολη ετσι. Τωρα θα παω παλι κ θα γυρναω μονος περα δωθε. Ισως με χαιρετησουν καποιοι αλλα μεχρι εκει. Μαλλον ειμαι πολυ ξενερωτος κ σοβαρος αν κρινω απο την οπτικη γωνια των αλλων μαλλον ετσι φαινομαι. Τι να κανω που δεν ειμαι αστειος τυπος; Που δεν θελω να βγαινω συχνα κ αν βγω θα ειναι για μια καλη κουβεντα καπου ηρεμα; Παλι θα γυρναω σαν την αδικη καταρα;; Ουτε σημειωσεις δεν μπορω να βρω (με παραταξεις δεν μπλεκομαι οποτε ουτε απο εκει)... Βαρεθηκα απλα... Καποιες φορες σκεφτομαι πως μεχρι κ τη σχολη θελω να παρατησω... εχω πιεστει να αλλαξω καπως αλλα δεν γινεται, δεν ειμαι ευχαριστος τυπος κ ασε κ το αλλο που αν προσβαλει καποιος εμενα η καποιον αλλον τα περνω. Γιατι για παραδειγμα δεν ειναι αστειο να σχολιαζεις το στηθος καποιας κ να την λες φαλαινα η τον αλλον μαλακα που τον παιζει επειδη δεν εχει αυτοκινητο. Η ακομα κ να κανουν πλακα επδη το κινητο μ ειναι παλιο τοσα λεφτα ειχα τοσα εδωσα. Δεν εχουμε ολοι iphone και παντοφλες γιατι δεν εχουμε πλουσιους γονεις. Τεσπα συγνωμη για το μεγαλο κειμενο. Απλα αρχιζω την Δευτερα και ειμαι πολυ χαλια ψυχολογικα κ ξερω πως παλι θα με φαει η μοναξια...