Γεννήθηκα στο Ζαγλιβέρι, ένα χωριό στους ανατολικούς πρόποδες του Χορτιάτη -στους δυτικούς είναι η Θεσσαλονίκη-, από πρόσφυγες γονείς. Ήταν μια φοβερή κωμόπολη τούρκικης αρχιτεκτονικής. Μιλάμε για τη δεκαετία του '50. Κάποια στιγμή -ήμουν ακόμη μαθητής- μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη.
Τα περισσότερα καλοκαίρια τα πέρασα με τον μεγαλύτερό μου ξάδελφο σε θερινά μπαράκια με τζουκ μποόξ και μπάνια στη στρατιωτική πλαζ της Αρετσούς.
Σπούδασα διακόσμηση στη σχολή του Ευκλείδη. Ωραία χρόνια, παρόλο που ήταν Χούντα. Χιπισμός και ταξίδια ανά την Ελλάδα. Ήμασταν μια παρέα - συμμορία ψιλοαναρχικών, τα Μαύρα Σκυλιά μας έλεγαν. Έτσι μας βάπτισε η «αντίπαλη» παρέα των αριστερών φοιτητών - εμείς τους λέγαμε Μορμόνους.
Θυμάμαι που συχνάζαμε σε ένα καφέ στη παραλία, απέναντι από το αμερικάνικο προξενείο, και τρώγαμε ντουντουρμά (παγωτό από βουβαλίσιο γάλα φτιαγμένο στο χέρι), και σε ένα ντονέρ σνακ μπαρ που ήταν δίπλα από το youth hostel, όπου είχε πάντα τουρίστες. Εκεί χάζευα τους χίπιδες που έφευγαν για την Ινδία και το Αφγανιστάν ή επέστρεφαν από εκεί.
Είχα μάλλον μια ξενομανία. Δεν με χώραγε η Ελλάδα και γύρω στο '72 έφυγα με διαβατήριο 10 ημερών (λόγω Χούντας) δήθεν για ιατρικές εξετάσεις. Μαζί με μια Αγγλιδούλα πήγαμε στο Μπράιτον. Εκεί έζησα την εποχή των 70s με ό,τι συνεπαγόταν αυτό.
Κάποια πρωία πέρασα απέναντι στο Παρίσι, όπου ζούσαν φίλοι από την παρέα των Μορμόνων. Τους πρώτους μήνες κοιμόμουν πάνω σε ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ, στο υπόγειο της ελληνικής εστίας της Cité Université. Μετά κατάφερα να μπω στη Beaux Art. Σπουδάζοντας έκανα διάφορες δουλειές. Μια από αυτές ήταν να ψήνω και να πουλάω σουτζουκάκια στο πανεπιστήμιο. Είχα πελάτες τον μακαρίτη τον Νίκο Πουλαντζά, που εκείνη την εποχή δρούσε στο Παρίσι μαζί με τον Λουί Αλτουσέρ, και τον Κώστα Βεργόπουλο, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Για σκέψου!
Τα καλοκαίρια στο Παρίσι αναπολούσα την Ελλάδα κοιτώντας τις τουριστικές αφίσες για τα ελληνικά νησιά στο μετρό. Ώσπου μου έσκασε η ιδέα να πάω στη Μύκονο και να φτιάξω ένα μαγαζί με ρούχα. Ο τομέας δεν ήταν άγνωστος για μένα. Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα, είχα μάθει πολλά παρακολουθώντας την.
Το πρώτο μου μαγαζί λεγόταν Ωκεανός και τα ρούχα μου είχαν μεγάλη επιτυχία. Μπορώ να καυχιέμαι ότι έντυσα την Νταριλ Χάνα, που είχε έρθει τότε για να κάνει την ταινία Summer Lovers. Τελικά, κάτι φίλοι κι εγώ βρεθήκαμε να παίζουμε και στην ταινία! Τα γυρίσματα απαιτούσαν να ταξιδέψουμε στη Σαντορίνη. Μπήκαμε σε ένα αεροπλάνο με τον Καρλίτο από το Pierros και πήγαμε στο γύρισμα. Εκεί, τη δεύτερη μέρα, μας πέταξαν έξω από το ξενοδοχείο. Κάναμε πολλές τρέλες τότε.
Μετά από κάποια χρόνια έφτιαξα το μπαρ Santé στη Μύκονο, σε ένα φοβερό σημείο μπροστά στη θάλασσα, κάτω από το Remezzo. Ήταν ένα μαγαζί που άφησε εποχή. Τότε ήταν που άφησα για πρώτη φορά μουστάκι. Ήθελα να φαίνομαι πιο μεγάλος και άγριος, μιας και έμοιαζα πολύ με παιδάκι.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να επιστέψω στα πάτρια εδάφη και να σταματήσω να ξεχειμωνιάζω κάπου στην Γκόα όπως συνήθιζα, και τότε ήταν που άνοιξα το Santé στη Θεσσαλονίκη.
Για πολλά χρόνια ζούσα μόνο τη νύχτα. Ήμουν μπάρμαν, μάγειρας, διασκεδαστής, ντιτζέι, μουσικός, σκηνογράφος και ψυχολόγος, αν όχι και ψυχίατρος.
Στο Santé έχουν δουλέψει ως σερβιτόρες η Θέμις Μπαζάκα και η Σοφία Φιλιππίδου. Από τους πρώτους πελάτες του μαγαζιού ήταν ο κυρ Στέλιος Μπουτάρης, ο πατέρας του σημερινού μας δημάρχου. Αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης (Μπουτάρης) ερχόταν μαζί με τη μακαρίτισσα τη γυναίκα του, την Αθηνά. Οι δυο τους ήταν από τα καλύτερα ζευγάρια στο χορό, ένα χάρμα οφθαλμών.
Πολλές φορές άφηνα στο μαγαζί μόνους τους φίλους που δεν ήθελαν να πάνε να κοιμηθούν και εγώ έφευγα. Τους άφηνα και το λουκέτο για να κλειδώσουν εκείνοι. Καμιά φορά βέβαια δεν προλάβαιναν να κλειδώσουν και τους έβρισκε το πρωί ο μπαρμπα-Γιάννης, που πήγαινε για να καθαρίσει. Μια φορά, φεύγοντας μεθυσμένος, ο μπάρμαν ξέχασε την πόρτα ανοιχτή, με την είσπραξη πάνω σε ένα τραπέζι. Την βρήκε ακέραια ο μπαρμπα-Γιάννης, που εκτός από καθαριστής ήταν και αυτός που έφτιαχνε τις φοβερές σούπες που βγάζαμε δωρεάν για όλους τα χαράματα για να καλμάρει το στομάχι από το αλκοόλ.
Έβρισκα στα πάρκα και στις πλατείες ένα σωρό γυρολόγους που ήταν και πολύ καλοί μουσικοί και τους καλούσα να παίξουν στο μαγαζί. Μια πρωτοχρονιά συγκέντρωσα μια ολόκληρη ορχήστρα με Βαλκάνιους, Ανατολίτες, Λατίνους και Έλληνες ροκάδες. Έπαιξαν όλοι μαζί. Αυτή η βραδιά έχει μείνει στην ιστορία.
Τα μαγαζιά μου ήταν πάντα ερωτικά και μάζευαν πλούσιους, φτωχούς, κουλτουριάρηδες και γενικά όλους τους εναλλακτικούς. Τώρα είμαι στη διαδικασία να φτιάξω τον νέο μου χώρο, το Cabaret Santé. Ένα μέρος όπου κανείς θα μπορεί να παρακολουθήσει στριπτίζ και drag show με ζωντανή μουσική.
Δεν υπάρχει μία κακή στιγμή στη ζωή. Υπάρχουν πολλές. Το καλό είναι πως όσο περνάει ο καιρός αυτές λειαίνονται στη μνήμη. Το μόνο κακό είναι ο θάνατος, που όσο μεγαλώνεις τον γνωρίζεις καλύτερα. Καλές στιγμές υπάρχουν επίσης πολλές. Φυσικά η καλύτερη ήταν όταν γεννήθηκε ο γιος μου Κλεάνθης, πριν από 18 μήνες.
Πολλές φορές αισθάνομαι loser και άλλες τόσες νικητής. Τώρα στην παράταση, με τη γέννηση του γιου μου, είμαι ένα μηδέν.
σχόλια