ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να αναφερθώ στις φίλες μου. Με εκνευρίζει που διαβάζω και ακούω συχνά διάφορα αρνητικά για την γυναικεία φιλία, και εκείνο το περίφημο "φίλες φίδια" ειλικρινά με αηδιάζει. Και απορώ, πως γίνεται να είμαι 40+, να ζω σε αυτόν τον κόσμο και να μην γνώρισα ΑΚΟΜΗ εκείνη την φίλη που θα αποδειχθεί... φίδι. Όταν λέμε ΦΙΛΗ, να το εννοούμε κιόλας, έτσι; ΦΙΛΗ. Ούτε γνωστή, ούτε "που και που πίνουμε έναν καφέ". ΦΙΛΗ.Αν έπρεπε να απαριθμήσω όλες εκείνες τις φορές που μου συμπαραστάθηκαν οι φίλες μου, θα έγραφα μέχρι μεθαύριο. Και πάλι δεν θα έφτανε. Τίποτε ποτέ δεν στάθηκε αδύνατο, ή έστω δύσκολο. Και το αντίστροφο, μη λέμε τα αυτονόητα. Έχουμε βοηθήσει η μια την άλλη σε κάθε δυνατή περίσταση της ζωής. Στα δύσκολα και στα ευχάριστα, είμαστε πάντα εκεί. Δεν έχουμε όλες συχνές επαφές, με την μια μας χωρίζει τεράστια γεωγραφική απόσταση. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όταν έπρεπε και γινόταν, επενδύσαμε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια και οι βάσεις είναι εκεί, και αυτό δεν θα το αλλάξει κανείς και τίποτε. Δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις ανάμεσά μας, δεν υπάρχουν τυπικές διαδικασίες που πρέπει να τηρηθούν.Αν πρόκειται για πρόβλημα οικονομικό, θα βοηθήσει εκείνη που στη δεδομένη στιγμή έχει την δυνατότητα. Αν κάποια χρειάζεται μια ανθρώπινη παρουσία, θα την έχει το συντομότερο δυνατό.Όταν πριν τρία χρόνια ο άντρας της Μαρίας την εγκατέλειψε μετά από 15 χρόνια γάμου, βρεθήκαμε όλες εκεί σε 24 ώρες.Όταν η Αγγελική γέννησε, δεν πίστευε στα μάτια της όταν άνοιξε η πόρτα στο δωμάτιο του μαιευτηρίου και μας είδε να μπαίνουμε, σε μια εποχή που ζούσαμε όλες στο εξωτερικό εκτός από την ίδια.Το σπίτι της Αγγελικής σώθηκε χρόνια αργότερα από σίγουρη κατάσχεση χάρη στις οικονομίες της Μαρίας.Κάποτε αρρώστησε βαριά ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Δεν ζήτησα από τις φίλες μου βοήθεια, ήταν μια περίοδο πολύ δύσκολη για όλες μας. Εκείνες όμως συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, και αποφασίστηκε να έρθει σε εμένα η Αγγελική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που την αντίκρυσα. Βγαίνοντας από το δωμάτιο του νοσοκομείου, την είδα να στέκεται στον διάδρομο, στα πόδια της μια μικρή βαλίτσα. Ήταν η πρώτη φορά που μετά από πολύ καιρό χαμογέλασα, έστω και με δάκρυα στα μάτια.Δεν χρειάζεται να γράψω άλλα. Ό,τι γράφω, είναι πέρα για πέρα αληθινά. Και άλλα τόσα που δεν αναφέρω.Μόνο τα ονόματα δεν είναι πραγματικά.