ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλοι έχουμε ακούσει τις ιστορίες για τους σπασίκλες που οι υπόλοιποι συμμαθητές κορόιδευαν στο σχολείο και που τελικά όταν μεγάλωσαν έγιναν πολύ επιτυχημένοι στην ζωή τους. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας γνωρίζετε τέτοια άτομα, ανθρώπους που πέρασαν άσχημα στα θρανία, μετά μεγάλωσαν και έγιναν δυναμικά μέλη της κοινωνίας. Εγώ πάλι δεν ξέρω κανέναν. Από τον δικό μου κύκλο όσοι ήταν δημοφιλείς στο σχολείο, παρέμειναν έτσι και στην ενήλικη ζωή τους και επιπλέον έγιναν επιτυχημένοι επαγγελματίες. Αντίστοιχα, όσοι ήταν στην απέξω στο σχολείο παρέμειναν έτσι και ως ενήλικες. Όπως καταλαβαίνετε, είμαι ένας από τους τελευταίους. Αν δεν ήμουν, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα βρισκόμουν στις Lifo εξομολογήσεις να γράφω για τα θέματά μου Παρασκευή βράδυ. Το χειρότερο όμως είναι ότι το bullying στην ζωή ενός ενήλικα σπασίκλα, φρικιού, πες το όπως θες, αποτελεί πολύ πιο δυσάρεστη εμπειρία από τον εκφοβισμό όταν είναι παιδί. Ακριβώς επειδή στο σχολείο σχεδόν το περιμένεις. Δεν σ' αρέσει, αλλά δεν σε εκπλήσσει ιδιαίτερα. Επίσης, πιστεύεις ότι θα τελειώσει με το σχολείο. Όμως δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί δεν έχει σχέση με την τάξη, τους συμμαθητές, την ηλικία. Έχει να κάνει με σένα. Μ' αυτή την έννοια, το σχολείο δεν τελειώνει ποτέ, απλά αλλάζει μορφές και γίνεται πανεπιστήμιο, πρακτική, δουλειά. Θα πει κανείς από τους άλλους, αυτούς που είναι δημοφιλείς ή αυτούς που βρίσκονται κάπου στην μέση, σ' αυτό που οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ως "νορμάλ": γιατί δεν αλλάζεις αφού το ξέρεις; Άλλαξε! Κάτι τέτοιο όμως είναι βαθιά ριζωμένο στοιχείο του χαρακτήρα σου. Δεν ξύπνησα μια μέρα παιδάκι και αποφάσισα να είμαι αυτό που οι άλλοι θεωρούν παράξενο, βαρετό, εκνευριστικό. Έτσι είμαι. Και νιώθω φορές-φορές ότι η ίδια μου η ύπαρξη προσβάλλει την αισθητική των γύρω μου.