ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας.Το τελευταιο διαστημα δεν ειμαι καλα.Αρχικα να πω πως ειμαι 18 χρονων,φετος τελειωσα το σχολειο.Εδωσα πανελληνιες και περασα σε μια σχολη που δεν ηθελα.Ιδανικα ειχα στοχο μια υψηλοβαθμη σχολη αλλα δεν τα καταφερα.Αλλα επειδη ηταν κατι που το ηθελα αποφασισα να ξαναδωσω.Εμεινα λοιπον εδω κ φετος στην πολη μου μηπως και..Αλλα δεν γινεται ρε παιδια...?Δεν εχω ορεξη να διαβασω.Και περυσι ηταν ετσι φετος ελεγα θα αλλαζαν τα πραγματα γιατι γενικα εχω μαθει να αυτοπειθαρχω.Το θεμα ειναι πως ολο αυτο νομιζω πως πηγαζει απο καπου αλλου.Συγκεκριμενα απο την ψυχολογια μου.Για να σας δωσω να καταλαβετε ολα ξεκινησαν απο το καλοκαιρι.Ενιωθα σταδιακα να μενω μονη να μην εχω φιλους.Βσκ ποτε δεν ημουν τυπος ανοιχτος με φιλους κτλ.Δεν μου αρεσε αυτο το δηθεν και παντα ειχα μπορω να πω υπερβολικη αυτοπεποιθηση Δεν ενιωθα να εχω αναγκη αλλους.Περναγα καλα κ μονη μου, απολαμβανα παντα τις στιγμες που ημουν μονη.Παντα ειχα μια κολλητη,1 καλη φιλη και κανα 2 παιδια που καναμε παρεα.Με αλλους δεν ελεγα ουτε καλημερα σε τετοιο σημειο χαχαχα.??Το θεμα ειναι πως αυτη η κολλητη με απαγοητευσε ..ολο ψεματα κοροιδια αρχισε να ζηλευει κτλ..Με τα αλλα παιδια μετα το σχολειο χαθηκαμε.Μιλαμε ακομα βεβαια με ολους αλλα δεν εχουμε παει για ενα καφε φυγανε κιολας.Και εγω τωρα νιωθω εδω αδεια απαγοητευμενη με τις ημερες να περνανε.Πλεον η μοναξια ολο και περισσοτερο με ριχνει δεν μου αρεσει-ασε που με στεκεται εμποδιο στους στοχους μου- και θελω να την αποβαλλω,αλλα με κατι το ουσιωδες.Νιωθω υπευθυνη που δεν ημουν ανοιχτη σε παρεες που δεν εβγαινα εξω ημουν καπως ντροπαλη.Και δεν ειχα κ ευκαριες να γνωρισω φιλους γιατι δεν κανω καποια δραστηριοτητα ή κατι.Παντως να πω πως οσοι με γνωριζουν λενε πως ειμαι πολυ κουλ ας πουμε σαν ατομο.Παντα ημουν "η ψυχη της παρεας",συμπαθητικη,ευγενικη προς ολους.Ποτε δεν εκανα κατι κακο στις φιλες μου και γι αυτο νομιζω πως δεν μ αξιζει η κατασταση στην οποια βρισκομαι.Τελος παντων τι να κανω ειμαι σε απογνωση...Πραγματικα περιμενα να παει χειμωνας για να αρχισω την φοιτητικη μου ζωη,να κανω ενα νεο ξεκινημα με νεες γνωριμιες οπως βλεπω κ αλλα παιδια.Αλλα το ερωτημα ειναι να αφησω το ονειρο μου,που τελικα αυτο θα μεινει θελω να πιστευω και θα το κουβαλαω μια ζωη ή να φυγω μηπως κ απαλλαχτω απο αυτο το βαρος της μοναξιας μου?Ο αγγελος μου λεει κατσε ο διαβολος φυγε?.Και αν κατσω εδω πως να ξεπερασω την μοναξια?πως θα κανω νεους φιλους αληθινους?Και τελικα μηπως εχω αφεθει στο μελλον για να αποφυγω το παρον?Πραγματικα με πιανω συχνα να χτιζω στο νου μου το μελλον μου,δηλαδη πως θα κανω αυτο π θελω επαγγελματικα και θα εχω ανθρωπους να με αγαπουν.Αλλα οταν κοιταω το παρον μου κοβονται τα φτερα κ δεν εχω την δυναμη να συνεχισω.Νιωθω μονη...πραγματικα θελω τις συμβουλες σας.Χιλια συγγνωμη για το εκτενες κειμενο