ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μου αρέσει που βρέχει. Θα ήθελα να κάνω αυτό που έκανα και το περασμένο φθινόπωρο ή τώρα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Τις βόλτες μέχρι τα ξημερώματα. Βόλτα, περπάτημα, όταν κουραζόμουν έπαιρνα κανα βραδινό λεωφορείο για λίγες στάσεις ή το 040 ξέρω 'γώ και κατέβαινα Καλλιθέα ή Πειραιά και μετά πάλι πίσω με τα πόδια. Μερικές φορές πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά όπως ήμουν αφού έτσι κι αλλιώς ξημερώματα φεύγω από το σπίτι λόγω του ότι η δουλειά μου είναι μακριά και ταλαιπωρούμαι.Από την άλλη μου αρέσει που τους τελευταίους μήνες είμαι σχετικά νωρίς στο σπίτι, δε νυχτοπερπατώ μόνος και κάθομαι στο κρεβατάκι μου, γαλήνη και ησυχία είναι κι αυτή. Απλά κι αυτό με μελαγχολεί τώρα με τις βροχές, κι αυτή η νεκρική σιωπή του σπιτιού δεν μου αρέσει καθόλου. Από την άλλη σκέφτομαι πως είμαι μέσα στο σπιτάκι μου, καθόλου εκτεθειμένος σε εξωτερικούς κινδύνους και ηρεμώ κάτω από το παπλωματάκι μου. Αλλά ήταν ωραία και τα βράδια της περιπλάνησης, από Σύνταγμα Πατήσια με τα πόδια ή με το τρόλεϊ το 11. Ή που περπάταγα μες στην ερημιά της Πατησίων από πάνω μέχρι κάτω. Από την άλλη μια χαρά είμαι και στο σπιτάκι μου, έχω την ασφάλεια της οικίας. Αλλά κι αυτή η χρόνια σιωπή δεν αντέχεται. Μόνο τα βήματά μου στα πλακάκια ακούγονται. Ούτε καν όταν αυνανίζομαι δεν κάνω θόρυβο, πάντα ολοκληρώνω σιωπηλά. Τόση σιωπή... Αλλά είναι μια ασφάλεια κι αυτή η σιωπή,ε; Μια ασφάλεια ότι άλλη μια μέρα πέρασε και τα καταφέραμε. Δεν πάθαμε κάτι. Επιβιώσαμε. Οπότε και με αυτή τη σκέψη κατορθώνω να είμαι ευτυχισμένος. Λέω ''όχι, δεν είναι λίγο αυτό''. Σκέψου να ήμουν άστεγος ή να είχα κάποια ασθένεια. Τουλάχιστον τώρα έχω το σπίτι μου και την υγεία μου. Στέγη, υγεία και αγάπη, αυτό εύχομαι σε όλους. Κι όλα τα υπόλοιπα....ας πούμε ότι βρίσκονται.Δεν ξέρω...