ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όρισμένοι ζείτε από το φαίνεσθαι. Φυσικά δεν περίμενα την σημερινή μέρα εν έτη 2017 για να το ζήσω. Από μικρή ηλικία έδινα από μηδαμινή έως ελάχιστη σημασία στα ρούχα. Και εξηγούμαι. Έβαλα ένα πουκάμισο, το τζιν μου, τα σπορτεξ μου και ένα μπουφαν μαυρο. Με βλέπει ένα φίλος μου και μου λέει 'πωωω είσαι πολύ σουάγκ σήμερα' και αρχίζει να γελάει. Αθλητικό παπούτσι τζιν δεκαετίας 90 και αθλητικό μπουφάν, μου λέει, και γελάει ξανά. Τον κοιτάω του λέω 'κοιτα τον εαυτό σου ρε φίλε κι εγω μπορώ να σε κρίνω έτσι όπως είσαι με τον χαλκά στην μύτη αλλά δεν λέω κουβέντα'. 'Ε ενταξει μια κουβεντα ειπα' μου λεει εκεινος. 'Οχι φιλε φορας αυτο το παπουτσι εκεινο το τζιν και κλπ @@@@@@@@ δεν ειναι μια κουβεντα και στο κατω κατω απο ποτε οι ανθρωποι κρινονται απο τον τροπο που ντυνονται;'. Δεν ειπε κουβεντα. Τον σιχτιρισα και εφυγα. Κατοπιν περασα απο το μοναστηρακι για να παρω κατι που ηθελα και ειδα 20 διαφορετικους ανθρωπους να ειναι ντυμενοι αναλογα. Εσυ φιλτατε που ζεις απο το φαίνεσθαι μάλλον είσαι πολύ μπροστά γι αυτό είσαι ντυμένος κλόουν με τον χαλκά στην μύτη κάθε φορά που έρχεσαι στην σχολή. Να ξέρεις ότι οι περισσότεροι σπάνε πλάκα αλλά που να καταλάβεις. Τελικά ο ραψωδός φιλόλογος έχει ένα δίκιο που έγραψε στις φωτογραφίες: 'φωτογραφίες που δεν ήξερα να ντύνομαι καλά και τα δυο μου ακουστικά ήμουν ευτυχισμένος που `χα για να μου ‘λεγα πως δεν είναι όλα τόσο απλά και πως οι άνθρωποι σε κρίνουν απ’ τα ρούχα'. Ο καθένας ντύνεται με αυτά που έχει. Αν μου έσκαγε και μένα ο μπαμπάκας μου, όπως κάνει ο δικός σου μπαμπάκας φίλε μου, τότε ΙΣΩΣ να έπαιρνα κάτι καλύτερο. Αλλά εγώ παλεύω από 17 χρονών παιδί και προτιμώ τα λεφτά μου να τα δίνω εκεί που χρειάζονται και όχι σε πολυεθνικές που δημιουργούν, δεν ξέρω πως να το πω, αυτά τα ρούχα με τον ιδρώτα του μεροκαματιάρη εργαζόμενου που ζήτημα να παίρνει το 1/5 από τα λεφτά που δίνονται για το κάθε ρούχο. Εγώ δέχομαι τον κάθε άνθρωπο από τον τρόπο που μιλάει και όχι από τις στυλιστικές του επιλογές. Get a life λοιπόν. Γελοία ανθρωπάκια.