Πέντε χρόνια μετά το «Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα», η αθόρυβη αλλά σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ επανέρχεται με τη συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης». Είναι 27 σύντομα ποιήματα που, ενώ μιλούν για τον μαρασμό της σάρκας, την έκλειψη του πόθου, την αδιαφορία που μουδιάζει το ώριμο πνεύμα καθώς εξοντώνεται από τον χρόνο, έχουν την ένταση και την κρυφή οργή μιας σπάνιας ιδιοσυγκρασίας που αρνείται να συνθηκολογήσει με τον θάνατο του φωτός. H LifO έχει τη χαρά να προδημοσιεύσει επτά ποιήματα.
Η σάρκα έγινε σελίδα το δέρμα χαρτί το χάδι έννοια αφηρημένη το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου. Αλήθεια, πώς να περιγράψω τη φύση όταν μ' έχει εγκαταλείψει και μόνο στην πρεμιέρα του φθινόπωρου θυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά; Ελπίζω να βρω το θάρρος μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω: γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω να θυμηθώ, σαν τελευταία εικόνα να κουβαλώ το ανδρικό σώμα που δεν είναι ύλη αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος. Γιατί αυτό θα πει ηδονή: ν' αγγίζεις το φθαρτό και να παραμερίζεις το θάνατο.
ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ
Τι ωραίος που ήταν ο έρωτας! Πολιορκούσε χωρίς ενοχές πολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες. Λιοπύρι τα μεσάνυχτα καλοκαιριά στον πάγο έρωτας, το αντίθετο του αληθινού έδινε στο πραγματικό ουσία. Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς. Τη ζωή μου βλέπω τώρα σαν ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει σπάνια της φύσης πουλιά ξεχασμένες του κόσμου ακτές απλησίαστες κορφές. Τις κινήσεις της ψυχής μου παρακολουθώ στην οθόνη. Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον; Το ψέμα; Την αλήθεια; Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι; Ποιανού «είναι»; Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον; Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα μόνο τ' όνειρο φέρνει το πάθος; Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο είναι σαν τον πρώτο: βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα.
ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ
Κινήσεις που οδηγούν σ' ένα απλό κρεβάτι πώς να εμπνεύσουν πια; Κρεβάτι χωρίς παραστάτη χωρίς εφιδρώσεις χωρίς εντυπώσεις ένα άδειο στρωμένο πανί μία οθόνη δίχως προβολή και κινήσεις μονοσήμαντες που σημαίνουν μόνο το τέλος της μέρας. Μια ειρήνη υπόγραψα φαίνεται χωρίς καμιά μάχη να 'χει κερδηθεί ή χαθεί. Ειρήνη είναι ο ύπνος που έρχεται περιβρεγμένος μόνο με την ελπίδα του ονείρου. Αλλά, αναπάντεχα μια γλύκα απλώνεται στην επιφάνεια της ταλαιπωρημένης σάρκας. Τέλειωσε και τούτο το βράδυ. Ακόμη ένα κομμάτι χρόνου που δεν πρόδωσα δε βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή. Ήταν η μέρα καλή καμιά δεν ένιωσα νέα πληγή καμιά δεν κακοφόρμισε παλιά. Κρεβάτι απλό με τέσσερα πόδια και καλοκαιρινά σεντόνια βάναυσα λευκά.
ΕΠΟΧΗ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑΣ
Η αντιπάθεια απλώνεται σαν πανώλη αντίπαλος είναι του πάθους εχθρός της συμπόνιας. Τα ζώα που με ημέρευαν -όλα τ' αγαπούσα- σέρνονται τώρα σαν φίδια στέκονται σαν αρπαχτικά με γουρλωμένα μάτια και μήνυμα μου στέλνουν πως ό,τι ζει δεν είναι πάντα για καλό κι ό,τι πεθαίνει δεν είναι πάντα απελπισία. Οι άντρες με τα προκλητικά παντελόνια υφάσματα τεντωμένα με φαντασία ελαφρά αξύριστοι με την έξυπνη ματιά που μεταμορφωνόταν σε κτηνώδη και χυνόταν πηχτή στα λευκά σεντόνια βουλιάζουν στα μουχλιασμένα νερά της μνήμης κι ούτε λίγη συμπάθεια δεν αφήνουν πίσω τους λίγο δέος για τα κατορθώματά τους. Και οι γυναίκες, οι φιλενάδες, που μαζί πλέκαμε τον ιστό της ζωής γελάγαμε με κάθε στραβο-βελονιά κι άνθιζαν τα απόρρητα μυστικά στα λαμπερά χείλη μας εμείς, που στα σπλάχνα μας νιώθαμε την παρουσία μας στη γη σημαντική ακόμη κι αν μόλις είχε βροντήξει πίσω του την πόρτα «εκείνος», έγιναν κουραστικές κυρίες με εμμονές, μανίες νοικοκυροσύνης ή απελπισμένες κινήσεις για να προλάβουν το τελευταίο τρένο της διασημότητας. Αλλά τη φοβερότερη αντιπάθεια τη νιώθεις για κείνον που τα νιώθει όλ' αυτά λες κι ήταν αυτός κάποιο ανώτερο ον λες κι είχε φτερά και πετούσε πάνω από νεκρούς φιλοδοξίες και απορρίμματα λες κι ήταν ο δικός σου εαυτός λιγότερο άχρηστος και αντιπαθητικός.
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Αν σ' έχει ξεχάσει ο έρωτας εσύ θα τον ξαναθυμηθείς μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση τις πλαγιές, τα κύματα τα φυλλοβόλα δέντρα που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές τα ζώα που βγαίνοντας απ' την κοιλιά της μάνας τους ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν πώς ν' αντισταθούν στους εχθρούς που τους έχει ορίσει η φύση. Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση πέσει πάνω στο σωρό απ' τις προδομένες προσδοκίες σου τ' αναπάντητα όνειρά σου.
Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ
Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου
ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες. Ό,τι μου λείπει με διδάσκει
ό,τι μου 'χει απομείνει μ' αποπροσανατολίζει γιατί μου προβάλλει εικόνες απ' το παρελθόν σαν να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ' έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ' άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω. Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο- στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Τα ποιήματα δεν μπορούν πια να 'ναι ωραία αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει. Η πείρα είναι τώρα το μόνο σώμα των ποιημάτων κι όσο η πείρα πλουταίνει τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει. Πονάν τα γόνατά μου και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω, μόνο τις έμπειρες πληγές μου μπορώ να της χαρίσω. Τα επίθετα μαράθηκαν
μόνο με τις φαντασιώσεις μου μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω. Όμως πάντα θα την υπηρετώ όσο βέβαια εκείνη με θέλει γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.
σχόλια