ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι όταν ξεκίνησα στο γυμνάσιο. Ένιωσα πρώτη φορά αυτό που το λέμε έρωτα. Κάθε βράδυ τον σκεφτόμουν, κάθε μέρα τον σκεφτόμουν. Τον είχα θεοποιήσει. Ότι και να έκανα σκεφτόμουν: τι θα έλεγε άρα εκείνος, αν ήταν εδώ; Είμασταν φίλοι, αλλά μετά από λίγους μήνες ήρθε η απόρριψη. Δεν υπήρχε περίπτωση να με ερωτευτεί ποτέ, ότι και να έκανα. Τις νύχτες σπάραζα στο κλάμα και όλο το νόημα της ημέρας μου ήταν πότε θα τον δω, να του μιλήσω, να λιώσω στο βλέμμα του... Όσο και να πονούσα επί χρόνια ο πόνος δε θα συγκρινόταν με αυτό που θα ζούσα λίγα χρόνια μετά. Τώρα είμαι φοιτήτρια και έχω αφήσει αυτά τα σχολικά χρόνια πίσω. Αυτή ήταν η πρώτη απόρριψη που βίωσα στη ζωή μου και αρχικά μου φαινόταν σαν το μεγαλύτερο δράμα που πρόκειται να ζήσω ποτέ στη ζωή μου. Τώρα είμαι φοιτήτρια πια και αντιμετωπίζω δυσκολίες πολύ μεγαλύτερου βαθμού, που ενοχλούν την καθημερινότητά μου και με έχουν οδηγήσει στην πόρτα του ψυχολόγου. Και δε μιλάω για τις φορές που κάποιος άντρας μου πούλησε λόγια και με παράτησε σαν σκουπίδι αφού έκανε σεξ μαζί μου, αυτό το ξεπέρασα μόνη μου. Αλλά για τους δαίμονες του μυαλού μου, που δεν τους έφτιαξε ούτε ο αλαζονικός έρωτας από το γυμνάσιο, ούτε ο fuckboy που με έκανε να νιώθω πουτάνα, αλλά εγώ ο ίδιος μου ο εαυτός. Απλά μου λείπουν τα παλιά χρόνια του σχολείου που η μόνη μου έγνοια ήταν αυτός και τίποτα άλλο.