ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θέλω να περιγράψω τη σχέση μου με τα αγόρια και θα είμαι όσο πιο σαφής και ειλικρινής γίνεται. Είμαι κοπέλα 19 και σε λίγους μόνο μήνες γίνομαι 20. Όσα χρόνια ήμουν στο σχολείο δεν είχα αγόρι γιατί δεν έβγαινα, δεν είχα φίλους και ζούσα σε μικρή πόλη όπου όλοι γνωρίζονταν και ξέραν τα πάντα όποτε δεν ήθελα να με σχολιάζουν ή να το μάθουν οι γονείς μου. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει κοινωνικές δυσκολίες και έχει ορισμένα κολλήματα στο μυαλό του. Στο πανεπιστήμιο πέρσι, την πρώτη μου χρονιά, δυσκολεύτηκα τόσο να κοινωνκοποιηθώ που τα αγόρια φάνταζαν το πιο απίθανο πράγμα. Γενικά δεν είχα ποτέ αγόρια φίλους, και άμα βρεθούμε σε μια κοινή δραστηριότητα ή χώρο θα είναι τα τελευταία άτομα που θα προσεγγίσω.Επίσης έχω έναν αέρα ψυχρότητας, με όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, κάποιες φορές επίτηδες μα τις περισσότερες όχι, που τους κάνει να μην θέλουν να με προσεγγίσουν. Ορισμένες φορές, πολύ σπάνια, κάποιος θα μου δείξει ενδιαφέρον λόγω εμφάνισης καθαρά, χωρίς όμως να το εκδηλώσει εντελώς φανερά π.χ να μου ζητήσει φβ ή να βγούμε, μάλλον επειδή εγώ δεν τον αφήνω με πιάνει ένας φόβος ή κάτι τέτοιο. Γενικά έχω ένα κόλλημα με την εμφάνιση το οποίο είναι λάθος μου και το ξέρω και προσπαθώ να το διωρθώσω αλλά κατα κύριο λόγο, εχτός κι αν κάποιος δείχνει τρελό ενδιαφέρον για εμένα, δεν θα τον αφήσω να με πλησιάσει αν δεν είναι σχετικά ωραίος. Κακό κι λάθος μου. Το παράδοξο είναι ότι έχω μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση. Κάποτε δεν το πίστευα, ωστόσο τώρα το βλέπω και εγώ. Όμως δεν έχω καν θαυμαστές, άτομα που να ενδιαφέρονται. Ακόμα κι άμα βγω έξω μπορεί να μην με προσέξει/μιλήσει κανείς. Πολλοι άνθρωποι δεν θα προσέξουν καν ότι είμαι ωραία λόγω του χαρακτήρα μου και της ψυχρότητας μου.Γενικά, κι από ταν ήμουν πιο μικρή μου λέγαν ότι άμα εγώ είχα την εμφάνιση σου θα έκανα ένα σωρό πράγματα και θα τα έφτιαχνα με όποιον ήθελα και τα σχετικά, όμως εμένα δεν μου έχει χρησιμέψει σε σχεδόν τίποτα μέχρι τώρα. Όπως θα φαντάζεστε τέλος πάντων,πάντα ονείρεύομαι τον έρωτα κάποια σχέση και τα σχετικά. Όμως πια έχω μάθει τόσο στη μοναξιά και στην αδιαφορία, και έχω τόση απειρία στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πως λειτουργούν, που αν κάποιος με πλησιάσει θα τον απορρίψω όπως και να χει. Με τις τόσες σκέψεις και την τόση ενδοσκόπηση πάνω στο θέμα έχω μπερδέψει τον ευτό μου τόσο πολύ που δεν ξέρω πια τι θέλω. Συνήθισα στην ιδέα του ότι δεν είμαι ποθητη που αν κάποιος με θελήσει το πρώτο πράγμα που θέλω να του πω είναι μα γιατί αφού οι άλλοι δεν με θέλουν. Φοβάμαι όλα αυτά που περικλείει μια σχέση, να βγαίνουμε μαζί, και με φίλους δεν ξέρω αν θα ήθελα να το κάνω αυτό. Ίσως φοβάμαι και το σεξ. Έχω την τάση να αναλύω τόσο πολύ τα πράγματα που τελικά παγιδεύτηκα στις ίδιες μου τις σκέψεις. Και είμαι πεπεισμένη ότι θα μείνω πάντα μόνη, όχι γιατί κανένας δεν θα με θέλει, αλλά γιατί αυτό έγινε το μόνιμο state of mind μου και πια με δυσκολεύει τρομερά να το αλλάξω. Αν και ομολογουμένως δεν μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να το τολμήσω. Σιχάθηκα τον τρόπο σκέψης μου. Σιχάθηκα κι εμένα.