Τα ίδια και τα ίδια θα λέμε.Το θέμα δεν είναι οτι επιθύμησες έναν άλλο άνθρωπο, αυτό μπορεί να συμβεί (και συμβαίνει) στον καθένα. Το θέμα είναι οτι κοροϊδεύεις και (εξ)απατάς τον σύντροφό σου.Ναι οκ, ερωτεύεσαι ή νομίζεις οτι ερωτεύεσαι και ξεκινάς να πρωταγωνιστείς σε ένα θέατρο του παραλόγου. Να κρύβεσαι, να προσπαθείς να βρίσκεις χρόνο για να βρεθείς με τον άλλο, να ψεύδεσαι κτλ. Κάποια στιγμή, τι στο καλό, μια αναλαμπή θα την έχεις οτι αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό, οτι προδίδεις και πληγώνεις (έστω και εν αγνοία του) αυτόν που κάποτε επέλεξες να κάνετε μαζί το σπιτικό σας.Γι'αυτό αν σέβεσαι τον εαυτό σου, σέβεσαι και την επιλογή σου, σέβεσαι και το δικαίωμα της επιλογής της άλλης ανθρώπινης ύπαρξης.Δεν μπορούμε να κρατάμε δεμένες ψυχές με υποσχέσεις και όρκους που δεν ισχύουν πια, ούτε να επιτρέπουμε να ζουν σε μια στρεβλή πραγματικότητα, την οποία συντηρούμε με ψέματα.Γι'αυτό λοιπόν η απιστία τις περισσότερες φορές καταρρακώνει. Γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με μια στιγμή αδυναμίας (μερικά λεπτά σεξουαλικής ικανοποίησης), αλλά ειδικά σε περιπτώσεις εξωσυζυγικών σχέσεων με διάρκεια έχει να κάνει οτι κοιτάς τον σύντροφό σου στα μάτια και σε κάθε σου αναπνοή ουσιαστικά του λες ψέματα, συναισθηματικά έχετε χωρίσει ερήμην του.Απλά, λιτά, σκληρά και συνειδητοποιημένα.'Ολα τα άλλα είναι σάλτσες και δικαιολογίες.
21.12.2017 | 22:05
Εχω μια απορία.
Διαβαζω στις εξομολογήσεις σχολια οτι όποιος είναι παντρεμένος ή δεσμευμένος και κάνει παράλληλη σχέση ή ερωτευτεί δεν ειναι και ο καλύτερος άνθρωπος. Αυτό πίστευα κι εγω ακραδαντα μέχρι που το ενιωσα. Παντρεμενοι κι οι δυο και ερωτευτηκαμε. Ειμαστε σκαρτοι δηλαδή; Εμεις δεν καναμε τίποτα απολυτως ομως λογω αποστασης κι έλλειψης χρονου, οσο κι αν το θελαμε. Απλα ξεκοψαμε. Σαν άνθρωπος ειμαι πολυ συντηρητική και κλονιστηκα με αυτο που αισθανθηκα, ενιωθα ασχημα. Ομως ηταν εντονο. Αν μας δινοταν η ευκαιρια ισως να εκανα σχεση μαζι του. Ημουν 34 τοτε παντρεμενη 8 χρόνια. Τωρα πια ειμαι 36.Υπάρχει περιπτωση να ηταν ψέμα ο ερωτάς του; Το εχω σκεφτει ομως αφου συνεβη και σε εμενα γιατι να μη συμβαίνει σε καποιους ανθρωπους; Και αν τους συμβαινει, τοτε αυτοί ειναι αδύναμοι, ανηθικοι, σκαρτοι; Ή μηπως κατακρινουμε (μέσα κι εγώ) ο,τι φοβόμαστε ώστε να το εξαλειψουμε ή/και να το ξορκίσουμε ;
1
