Κονανος Google it
22.12.2017 | 00:06
Βραδινές σκεψεις..
Απο μικρη πηγαινα κ εγω οπως ολα τα παιδακια στην εκκλησια με τους γονεις μου..μεγαλωνοντας αρχισα να απομακρυνομαι απο ολο αυτο, να αντιδρω οταν μου ελεγαν "ελα στην εκκλησια" και παει λεγοντας..θυμαμαι οτι οταν ημουν μικρη προσευχομουν καθε μερα και απο καποιο σημειο και μετα αυτο σταματησε.. Γενικα απο την εφηβεια και επειτα(τωρα ειμαι 24) δεν εχω βρει την ηρεμια και τη γαληνη μεσα μου..νιωθω οτι συνεχως πολεμαω τον εαυτο μου..οτι ειμαι απεναντι του αντι να ειμαι διπλα του και με λιγα λογια νιωθω διαρκως μια ανησυχια και ενα αγχος. Τον τελευταιο καιρο ετυχε και πηγα κανα δυο φορες Εκκλησία και ισως για καποιες στιγμές εκει μεσα ένιωσα για λιγο γαληνη η τουλαχιστον ένιωσα οτι ισως το ειχα ανάγκη. Ενω ξερω οτι δεν μπορω να πιστεψω σε κατι που δεν αποδεικνύεται επιστημονικά νιώθω την αναγκη να στραφω σε κατι ανωτερο για να βρω ισως την ηρεμια που αναζηταω..δεν ξερω ίσως έτσι είναι η φύση του ανθρωπου. Πειτε μου οσοι θελετε τη γνωμη σας πανω στο θεμα
3
