ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο πολύ μου λείπεις. Νιώθω ότι διαρκώς μέσα μου γίνεται μια έκρηξη λύπης σε slow motion. Ό,τι και να κάνω, με όποιον και αν είμαι, όλα γίνονται κανονικά, λειτουργώ, αλλά είναι λες και ταπετσαρία στο μυαλό μου είσαι εσύ, και δεν γλιτώνω ποτέ... Μετά από ενάμιση χρόνο που έχω να σε δω, και με τόσο λίγες φορές που σε έχω ακούσει στο μεταξύ. Φοβάμαι ότι έχω συνηθίσει αυτό το συναίσθημα τόσο, που ο εαυτός μου αυτοβούλως αρνείται να το ξεπεράσει. Τι θα κάνω; Πιο πολύ θέλω να σε δώ και να σε αγγίξω ξανά, παρά να σε ξεπεράσω... Ίσως πρέπει να πάω σε ψυχολόγο, δεν αντέχω άλλο...