ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρυσι τέτοια εποχή ένιωθα χάλια. Πολύ χάλια. Το 2016 πέθανε ο παππούς μου, 2 πολύ κοντινά μου πρόσωπα αρρώστησαν σοβαρά και έκοψα κάθε επαφή με κάποιον που ήταν σημαντικός για μένα. (Είμαι 21 χρονών αν και δεν έχει σημασία). Για χρόνια αντιμετώπιζα άσχημες κρίσεις άγχους που μου δηλητηρίαζαν καθημερινές στιγμές της ζωής μου. Το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Το ταξίδι με το Κτελ. Τα μαθήματα στη σχολή μου. Ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς… Το πρόβλημα έφευγε και επανερχόταν και δεν με βοηθούσαν ούτε οι ψυχολόγοι ούτε τίποτα. Μάλιστα, πέρυσι το Φεβρουάριο εμφάνισα και κάτι φοβίες με το θέμα του θανάτου. Δεν ήθελα να κάθομαι ούτε λεπτό μόνη, ο φόβος με παρέλυε. Επίσης, είχα αρχίσει να αμφισβητώ τη σχέση μου με το αγόρι μου παρόλο που ήξερα ότι με λάτρευε και ότι ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που με είχε αποδεχτεί όπως ακριβώς είμαι. Του μιλούσα σκληρά, τον πλήγωνα και κλεινόμουν στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή, αφού καταλαβα ότι η φοβία μου παραήταν ισχυρή για να την αγνοήσω αποφάσισα να της δώσω λίγο χρόνο, να ζήσω αυτό που μου συνέβαινε. Άρχισα να διαβάζω βιβλία γιατί ήθελα να καταλάβω ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής, ένιωθα απελπισία που όσα και να κάνουμε, όσα και να ζήσουμε στο τέλος θα σβήσουν και θα είναι σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Μέχρι και σε μοναστήρι πήγα για να ακούσω τα πράγματα και από μια άλλη σκοπιά. Με το αγόρι μου συζητούσαμε για αυτά συνέχεια και δεν έδειχνε ποτέ να κουράζεται από το πόσο με είχε απορροφήσει αυτό το θέμα… Και ως δια μαγείας κανα 2 μήνες αργότερα και αφού είχα ασχοληθεί σε υπερβολικό βαθμό με αυτό που πάντα με φόβιζε πιο πολύ απ’ όλα, σταμάτησα να φοβάμαι. Μάλιστα άρχισα να σκέφτομαι πως ήμουν πολύ χαζή που έδωσα χώρο και χρόνο από τη ζωή μου σε κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Άρχισα να εκτιμώ το ότι είμαι νέα, το ότι είμαι ζωντανή πολύ περισσότερο. Παλιά αν ήθελα να δω μια ταινία θα έλεγα δεν βαριέσαι. Τώρα αποκλείεται. Θα τη δω και ας είναι 4 το πρωί. Τον ιούλιο είχα μια πολύ ισχυρή κρίση πανικού. Τότε αποφάσισα να αρχίσω τη γυμναστική μήπως με βοηθήσει, ήξερα πως η γυμναστική μου εξαφανίζει τις κρίσεις πανικού όμως μέχρι τότε βαριόμουν φριχτά να γυμνάζομαι. Ξεκίνησα με ένα σκοινάκι στο μπαλκόνι και τώρα πάω γυμναστήριο κάθε μέρα. Άλλαξα τη διατροφή μου και έχασα 4 κιλά. Πριν ένα μήνα πήγα ένα υπέροχο ταξίδι και δεν έχασα ούτε στιγμή εξαιτίας των ψυχοσωματικών μου, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν. Σήμερα πετάχτηκα το πρωί με ταχυκαρδία από το κρεβάτι μου. Ευτυχώς δεν ήταν κρίση πανικού απλά είδα στον ύπνο μου το αγόρι μου με άλλη κοπέλα και ήθελα να την ξεμαλλιάσω χαχα. Χαίρομαι. Ανυπομονώ για την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Δεν είναι όλα τέλεια, το ένα από τα δυο αγαπημένα μου πρόσωπα που αρρώστησαν δυστυχώς δεν θα γίνει ποτέ ξανά καλά και αυτό με πονάει. Κλαίω όμως δεν παθαίνω δύσπνοια. Όταν είμαι λυπημένη απλώς κλαίω αντί για να αυτοκαταστρέφομαι. 2017 σε ευχαριστώ πολύ. Νιώθω πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη αυτή τη στιγμή και τεράστιο ενθουσιασμό, θα ήθελα να μπορούσα να έκανα από μια σφιχτή αγκαλιά κάθε άνθρωπο εκεί έξω που δεν νιώθει καλά και να του πω ότι κι αυτό θα περάσει, ότι μέχρι και εμείς οι ίδιοι περαστικοί είμαστε και ότι ο κόσμος είναι πραγματικά ένα ζωντανό θαύμα που εκτυλίσσεται γύρω μας κάθε πρωί και περιμένει να τον χαρούμε. Όπως τα παιδιά. Χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον στο μυαλό μας. Δεν ξέρω πως θα νιώθω του χρόνου τέτοια μέρα, ούτε καν πως θα νιώθω αύριο το πρωί. Τώρα όμως είμαι ευτυχισμένη.