ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θελω να εξομολογηθω οτι ολη μερα παριστανω τον κλοουν, κανω πραγματα μονο και μονο για να ξεχνιεμαι,προσπαθω να δειχνω καλα,δυνατη,οτι η ζωη συνεχιζεται και τετοια..και τετοιες ωρες κλαιω σαν παιδι στο μαξιλαρι μου γιατι μου λειπει. Με ποναει και μου ειναι δυσκολο. Σε καποιους ισως φανει ασημαντο,αλλα δε μπορω να βρω δυναμη.. καθε βραδυ ξεσπαω σε κλαματα που συγκρατω ολη μερα. Φοβαμαι να περασει ο καιρος και να τον ξεπερασω. Θελω να ειμαστε παλι μαζι. Νιωθω τετοια εξαντληση.. καθε πρωι ειναι βασανιστηριο να παω στη δουλεια.. αυτα..καλη χρονια και καλο βραδυ.