ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ένα χρόνο άνεργη. Δεν έχω πλέον την ψυχική μου υγεία. Και είναι γελοίο γιατί το επάγγελμα μου σχετίζεται άμεσα με την ψυχική υγεία. Είμαι ράκος. Αιτήσεις κάθε μέρα χωρίς ανταπόκριση. Συνεντεύξεις της μιας φοράς χωρίς μελλοντική επικοινωνία . Λογος απορριψης η ελλειψη εμπειριας. Κλεισμένη στο σπίτι χωρίς κανένα δίπλα μου. Δε θέλω κανένα να δω φίλο ή αγαπητικο. Δε θέλω να δω το βλέμμα λυπησης απορίας ή υποτίμησης στα πρόσωπα τους. Ούτε ξέρουν ούτε καταλαβαίνουν. Μακάρι να μη μάθουν. Και όχι ,για όποιον αναρωτιέται δεν κλαιγομαι χωρίς να έχω προσπαθήσει. Έχω κάνει ο,τι περνάει από το χέρι μου. Πρακτική χωρίς αμοιβή. Εθελοντική εργασία. Σεμινάρια πάντως τύπου. Δοκίμασα δουλειες εκμετάλλευσης. Μονάχα μεταπτυχιακό δεν εχω τν οικονομική δυνατότητά να κάνω. Αν και το θέλω πολύ δεν το χρειάζομαι απλώς. Το μόνο που θέλω είναι μια δουλειά να ζω αξιοπρεπώς και έπειτα μπορούν να με βοηθήσουν οι γονείς μου με επιπλέον σπουδές. Όμως δεν μπορούν να μου προσφέρουν και τα δύο ταυτόχρονα δεν έχουν τη δυνατότητα και να με ταΐζουν και να με ποτίζουν και να με σπουδάζουν. That's life. Προσπαθώ ακόμη με τις υποτροφίες...Ίσως είμαι ανόητη ακόμη ελπίζω... πεθαίνει λένε τελευταία.