ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάνω μια προσπάθεια να μην μπαίνω εδώ τόσο συχνά. Χάνω τον εαυτό μου, την ισορροπία μου. Πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό; Είπα αν απομακρυνθώ, με τον καιρό τα πράγματα θα καταλαγιάζουν. Δεν ξέρω γιατί «ξαναβρεθήκαμε» έστω και μ’αυτό τον τρόπο. Για να μάθω κάποιες αλήθειες που δεν γνώριζα, για να καταλάβω και να σταματήσω να βασανίζομαι; Θα καταφέρουμε να κρατηθούμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλο; Αν δεν σε βλέπω, ίσως να είναι πιο εύκολο. Μόνο όταν θυμώνω πολύ μαζί σου, μπορώ να απομακρυνθώ. Και μπορεί να τα καταφέρω, αν κρατηθείς και συ μακριά μου. Και μπορεί και τούτη τη φορά να κάνεις πίσω, όπως έκανες και τις προηγούμενες. Μεγάλος άνθρωπος είμαι και με αποδιοργανώνεις τόσο πολύ. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουμε συναντηθεί καν ακόμα. Τη φοβάμαι αυτή τη συνάντηση. Φοβάμαι εσένα, φοβάμαι εμένα... Πώς μπορούν κάποια συναισθήματα να παραμένουν τόσο δυνατά μετά από τόσα χρόνια; Πώς είναι δυνατόν; Δεν το καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μια ολόκληρη ζωή σε σκέφτομαι. Μια ολόκληρη ζωή σε αγαπάω, σε νοιάζομαι, σε ονειρεύομαι. Μια ολόκληρη ζωή με εξοργίσεις, με θυμώνεις, με παθιάζεις πέρα από κάθε λογική. Μια ολόκληρη ζωή...Ως πότε όμως; Mέχρι το τέλος; Kαι κει που πίστευα πως δεν θα σε ξαναδώ, να σε πάλι...και γω σε διώχνω, όπως μπορώ, άγαρμπα ενώ η πραγματικότητα είναι ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται...τρομάζω...