ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω συχνά εξομολογήσεις με αυτό το θέμα, επομένως είπα να γράψω την δική μου εμπειρία. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής στο σχολείο, αλλά το κακό παράεγινε στην 2α λυκείου, όταν δεν είχα καθόλου παρέα. Ένιωθα σαν φυλακισμένη στο σχολείο και ενώ είμαι από φύσεως εξωστρεφής και καθόλου ντροπαλή, κοκκίνιζα συνέχεια ,νρεπομούν να μιλησω μέχρι και να κοιτάξω τους άλλους. Για κάποιον περιέργο λόγο με σνομπαραν εντελώς και εγω με την ηττοπαθή στάση μου το έκανα χειρότερο. Θυμάμαι να είναι η μέρα κοπής της πίτας... Όλοι να τρώνε να συζητάνε και να γελάνε και εγω να κάθομαι μόνη μου στην μέση της αίθουσας. Μετά όλοι να παιζόυν ''βασιλοπιτοπόλεμο'' και εγω να στεκομαι ενετελώς αμήχανη να μετράω τα λεπτά για το κουδούνι. Είχα πειστεί μέσα σε μεγάλο χρονικο διαστημα βέβαια, ότι κάτι πάει στραβά μαζί μου και ότι έχω κάτι περιέργο που απωθεί τον κόσμο. Έτσι δεν είχα ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση ούτε αυτοεκτιμήση και ως πρόσφατα ανεχομουν πράγματα που δεν μου αρμοζουν (σιγά σιγα το διορθώνω αυτό και είμαι σε καλό δρόμο). Όταν τελειώσα το σχολείο, βρηκα την ηρεμία μου και κράτησα από εκεί δύο φιλιές που στην ουσία της εχτισα εκτός σχολείου. Πλέον πήγα πανεπιστημιο και είδα ότι άνθρωποι τείνουν να με συμπαθούν εύκολα και να θέλουν την παρέα μου, έχω την σχέση μου την παρέα μου και νιώθω καλά. Αυτό που έχω να πω, είναι να μην απελπίζεστε και να μην κανετε ποτέ το λάθος να υποτιμήσετε τον εαυτό σας. Το ότι σε ενα συγκεκριμενο περιβαλλον δεν σας δινουν αξια, δεν σημαινει οτι γενικοτερα δεν εχετε αξια. Δουλεψτε σε οτι νομίζετε ότι έχετε στραβό, αλλά σας παρακαλώ μην αφηνεται καμία κατάσταση να σας ρίξει τόσο. Επίσης μην το φιλοσοφειτε και πολυ γιατι δεν βγαινει ακρη. Και κάτι τελευταίο που όσοι χρειαζεται θα το καταλάβουν... Μην ξεσπασετε με κανεναν ανθυγιεινό τρόπο στο σώμα σας. Δυστυχώς έχει τύχει να έχω δει πολλα τέτοια, απλά μην το κανετε. Σας εγγυώμαι ότι όλα θα διορθωθούν.