Να κάνω μιά παρατήρηση, ως άτομο με ξεσπάσματα νευρικού γέλιου (παλαιότερα ειδικά ήταν αναξέλεγκτο, τουλάχιστον τώρα κάπως το πνίγω). Λοιπόν, εμένα με πιάνει ΕΙΔΙΚΑ σε καταστάσεις που δεν πρέπει να γελάσω. Μάλιστα, όσο πιο ακραία η κατάσταση και όσο περισσότερο προσβλητική για τους εμπλεκόμενους, τόσο πιο έντονο το ξέσπασμα. Το ίδιο και με τα αστεία (είμαι λάτρης του νταρκ χιούμορ). Όσο πιο ακραία, τόσο πιο αστεία μου φαίνονται. Κι ενώ μέσα μου ξέρω πως δε νιώθω έτσι -το αντίθετο-, ενώ καταλαβαίνω πως δε "πρέπει" να γελάσω, γελάω και το γέλιο μπόρει και να κρατήσει 20λεπτο ας πούμε.Τι να σου πω, περίεργη φάση.
26.1.2018 | 03:53
Νευρικό γέλιο
Δεν ξέρω αν θα το θεωρήσετε γελοίο αυτό που θα γράψω, αλλά δεν κοροιδευω. Απο μικρή με έπιανε νευρικό γέλιο και δεν μπορούσα να σταματήσω. Όταν ήμουν σε μικρή ηλικία θεωρούταν κάπως αστειο γιατί έλεγες παιδί είναι εντάξει. Τώρα πλέον όμως στα 21 μου δεν είναι ιδιαίτερα αστείο, και το παθαινω περισσότερο σε περιστάσεις που δεν είναι επιτρεπτό. Όταν αγχωνομαι γελάω, οταν ποναω γελαω. Με είχαν πάρει οι γονείς μου σε ψυχολόγο πιο μικρή, όταν έβλεπαν ότι ακόμη και σε καταστάσεις που ενα παιδί θα έκλαιγε, εγω γελούσα +ότι τους είχαν γίνει διάφορα παράπονα απο τους δασκάλους μου. Η βοήθεια του ψυχολόγου ήταν πολυ καλή, αλλα απέδωσε μετα απο πολλούς μήνες, χωρίς να το έχω ξεπεράσει αλλα τότε το είχα ελλατωσει. Τώρα που βρίσκομαι σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου με ξανά πιάνει, και με φέρνει σε πολύ έντονη αμηχανία μπροστά σε αλλους ανθρώπους. Τελευταία φορά με έπιασε στο αμφιθέατρο πριν λίγες μέρες, και ήταν πολύ άβολο να ειναι ολα τα βλέμματα στραμμένα πάνω σου, και αντι να σταματήσω συνέχισα ακόμα χειρότερα.
1
