ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν χαίρομαι τίποτα στη ζωή μου. Δεν έχω φίλες, ούτε φίλους. Δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίζουν χωρίς άσκοπες γκρίνιες. Όλοι με θυμούνται μονο όταν θέλουν κάτι και μονο όταν έχουν προβλήματα, επειδή ξέρω να ακούω και δίνω καλές συμβουλές. Δεν έχω δουλειά. Δεν έχω ισορροπημένη σχέση με το φαγητό. Το φαγητό έχει καταντήσει να είναι το αποκούμπι μου, επειδή δεν χαίρομαι τίποτα στη ζωή μου, μονο αυτο που δίνει την ψευδαίσθηση της χαράς. Δεν έχω σχέση και νιώθω πολύ μόνη. Βλέπω τις περισσότερες 25αρες έξω χαρούμενες, αγκαλιά με τους δικούς τους και προσπαθώ να θυμηθώ ποτέ ήταν η τελευταία φορά που χαμογελούσα κι εγώ στην αγκαλιά κάποιου πολλά χρόνια πίσω. Θυμάμαι στο "Είσαι το ταίρι μου" μια φράση που είχε πει απεγνωσμένα και πολύ αληθινά ο Παναγιώτης. "Ανέττα, δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε". Τότε δεν είχα δώσει και πολύ σημασία σε αυτή τη φράση. Μέχρι που αυτή η φράση, έγινε όλη μου η ζωή.