ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.2.2018 | 12:05

Γιατί;

Τι του έχω κάνει πια και με χωρίζει έτσι; Τόσα χρόνια πως τα πετάει; Τι άνθρωπος είναι; Δεν νοιάζεται καθόλου για τα αισθήματα του άλλου. Του λέω ότι τον αγαπάω και του είναι αδιάφορο. Ήμουν πάντα δίπλα του σωστή σε όλα και δεν το εκτίμησε. Δεν του άρεσε που ειμουνα εκεί στο σπίτι μου στο παιδί μου. Χωρίζω γιατί θέλω να ζήσω την ζωή μου μου είπε και κάθε βράδυ από τότε ξενυχτά ,πίνει και γυρίζει ως αργά. Αυτό σου έλειπε; Ποτέ σου το στερησα; Ποτέ σου είπα όχι; Ειμουνα καλός μαλακας κι εγώ. Σε κοίταζα στα μάτια με όλη μου την αγάπη. Λάθος λάθος, λάθος. Γιατι, γιατί;
8
 
 
 
 
σχόλια
Παλι τα ίδια...Από ότι μας λες δεν τον ενδιαφέρει πλεον η μονογαμία και ιδίως μαζί σου. Δεν έχει σημασία αν ήσουν "σωστή", αν του "τα 'δωσες όλα" και αν τα εκτίμησε ή όχι. Με έναν άνθρωπο δε μπορεί να σε δένει μόνο η εκτίμηση, χωρίς επιθυμία, χωρίς θαυμασμό, χωρίς κοινούς στόχους. Η σχέση σας του στερούσε τη δυνατότητα να πηγαίνει με άλλες αδιακρίτως. Τώρα μπορεί να το κάνει χωρίς ενοχές, ευθύνες, να δίνει λογαριασμό. Είστε σε άλλη φάση ζωής κι εσύ ευθύνεσαι που παρασύρθηκες και δεν κατάλαβες αν έπρεπε να επενδύσεις επάνω του συναισθηματικά.
Eνώ έχεις απόλυτο δίκιο ότι αυτοί ακριβώς είναι οι λόγοι που έγινε το πράγμα έτσι (αυτοί και όχι άλλοι!) τολμώ να πω ότι στην τελευταία σου περίοδο είσαι κομματάκι παραπάνω σκληρός από όσο πρέπει. Οι γυναίκες έτσι διαπαιδαγωγούνται να φέρονται: να είναι "καλά κορίτσια" ώστε να τις "σεβαστούν" και να τις "εκτιμήσουν" ώστε να ανταμοιφθούν με αυτό που είναι "το όνειρο κάθε κοπέλας" δηλαδή η δημιουργία οικογένειας for ever after. Αν θυμίζει παραμύθι είναι ακριβώς επειδή αυτό είναι. Γι'αυτό δυστυχώς δεν φταίει η ίδια. Το πρόβλημα έχει βαθύτατες ρίζες και παραφυάδες.
Δε διαφωνώ. Είναι προφανές ότι της έχει συμβεί έτσι όπως τα λες. Αλλά, αν κάποιος δε της τα πει κομματάκι σκληρά δε θα προβληματιστεί ποτέ για το πως θα ξεριζώσει αυτές τις βαθύτατες ρίζες και παραφυάδες.
Άμα ο άλλος ξεκινάει "τα έδωσα όλα και πήρα μάντολες" η υπόθεση είναι δυστυχώς ψιλοχαμένη. Για να "επαναστατήσει" μέσα στο μυαλό του ξεκινώνωτας από τώρα θα του πάρει μέχρι ταβαθιά γεράματα. Και τότε θα είναι πια αργά για να φτιάξει εξ αρχής την ζωή του όπως την θέλει...Το μόνο που μπορούμε επομένως να κάνουμε είναι να ρίχνουμε τον σπόρο στα κεφάλια των εφήβων και των νέων. Ευτυχώς κάποιοι αμφισβητούν το status quo. Δυστυχώς όχι περισσότεροι.
Fabinas δεν έχω καμμία απαισιοδοξία ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί σε όποια ηλικία κι αν το αποφασίσει. Μέχρι το μνήμα εξελίσσεται. Αυτό που εννοούσα (και προφανώς δεν διετύπωσα με τον κατάλληλο τρόπο) είναι ότι είναι μια μακρά διαδικασία και μέχρι να συμβεί αρχίζουν και στενεύουν άλλα κοινωνικά περιθώρια που μικραίνουν τις πιθανότητες. Μπορεί ένας άνθρωπος να ωριμάσει και να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο αυτοπραγμάτωσης που θα τον κάνει ιδανικό σύντροφο πχ. στα 55 αλλά στα 55 πόσες ευκαιρίες θα έχει για μια νέα σχέση ζωής; Πολύ λιγότερες από όσες θα έχει στα 25-30-35. Κι όχι επειδή θα τον έχουν πάρει τα χρόνια ή θα έχει χαλάσει η εμφάνισή του και τέτοια επιφανειακά. Αλλά επειδή οι υπόλοιποι θα είναι ήδη ζευγαρωμένοι ή με προβλήματα υγείας (ίσως και κάποιοι πρώϊμοι θάνατοι) κι η "πισίνα" διαθέσιμων θα έχει μειωθεί δραματικά. Καλώς ή κακώς υπάρχουν κάποια milestones κι όσο κι αν υπερασπίζομαι το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζει οτιδήποτε θέλει οποιαδήποτε στιγμή το θέλει (και ποτέ δεν θα με δεις να κριτικάρω ενάντια σε αυτή την αρχή) υπάρχει μια ρεαλιστική αποτίμηση της πραγματικότητας που λέει ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του.
Sorry, δε διαφωνώ με την άποψή σου, αλλά είναι όντως απαισιόδοξη. :)Θυμήθηκα ένα βιβλίο της Ομηρόλη που μιλάει για μία γυναίκα που στα 60 της άρχισε να ζει τη ζωή της. Δε θυμάμαι τίτλο. Όντας κοντά στην ηλικία σου, θέλω να πιστεύω ότι όλοι μπορούν να αλλάξουν, αν θέλουν. Κι ας είναι λιγότερες οι πιθανότητες όσο περναει ο καιρός...
Έχεις ένα point :) Ο ρεαλισμός είναι κάπως απαισιόδοξος σε σχέση με το να εθελοτυφλούμε ή και να ονειροβατούμε. Αν και πιστεύω κι εγώ ότι το να αυτοβελτιωθούμε μπορεί να γίνει οποτεδήποτε. Και πριν τον τάφο. Κοίτα. Οικογένεια δεν δημιουργείς στα 60. Συμφωνώ με αυτά που λες σε γενικές γραμμές αλλά κάποια πράγματα δυστυχώς έχουν κάποιο πεπερασμένο όριο. Η εξομολόγηση εδώ θρηνεί κάποια χαμένα χρόνια που δυστυχώς δεν θα ξαναρθούν. Παρεμπιπτόντως: Γι'αυτό δεν έχει και νόημα αυτό το "όποτε νιώσεις έτοιμη" που λένε άλλοι σχολιαστές στις αιωνίως παρθένες εδώ μέσα. Στα 60 σου όσο και να θέλεις και να νιώσεις έτοιμη δεν σε ξεπαρθενεύει κανείς. Μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας.
Scroll to top icon