ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ασχολούμαι με το facebook ιδιαίτερα, όμως όταν μπαίνω με πιάνει η καρδιά μου. Αυτές οι φωτογραφίες στις οποίες όλοι φαίνονται τόσο χαρούμενοι. Εμένα αν τύχει και με προσθέσει κάποιος, φαίνεται μια θλίψη στο πρόσωπό μου. Ακόμα και σ'αυτές που ανεβάζω εγώ διακρίνεται εύκολα μια μελαγχολία. Όσο κοιτάω πίσω, ποτέ δεν ήμουν πραγματικά χαρούμενη, παρότι χαμογελάω. Βλέπω φωτογραφίες από εξόδους και θυμάμαι το κενό που προσπαθούσα να καλύψω. Πέρασα πολλά χρόνια κατάθλιψη και μέχρι σήμερα την πολεμώ. Οι μόνες στιγμές που η ψυχή μου γελούσε δε βρίσκονται στο facebook. Στιγμές με μια εγκάρδια φίλη μου που εξαιτίας της απόστασης (άτιμο εξωτερικό) βλεπόμαστε σπάνια πλέον. Απλές βόλτες που μας έδιναν οξυγόνο.Δε ξέρω αν είναι αληθινά όλα αυτά, καμιά φορά αναρωτιέμαι. Άραγε είναι μόνο δικό μου το πρόβλημα ή οι άλλοι "προσποιούνται" καλύτερα; ... Γελάει συχνά το μέσα μας άραγε;