24.2.2018 | 13:26
-
Είναι μέρες που είμαι στα πάνω μου, μιας και σαν άτομο είμαι αρκετά παραγωγική και δραστήρια, και άλλες μέρες που απλώς πέφτω στο κρεβάτι και αρνούμαι να σηκωθω, με ένα ατελείωτο overthinking, και έναν κόμπο στο στομάχι. Και παράλληλα κανείς να μην καταλαβαίνει την θλίψη μου. Γιατί το χαμόγελο είναι το πιο ιδανικό καταφύγιο να την κρύψεις. Είμαι το καταφύγιο του εαυτού μου, που στην προκειμένη φάση μόνο αυτός έχει σθενος και μια κάποια αξιοπιστία. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό: Το να αισθάνεσαι τόσο δυνατός, αλλά και τόσο μόνος, μέσα στις τόσες σαθρές και υπερφύαλες παρουσίες. Θα προτιμούσα να κοιμάμαι όλη την μέρα, χωρίς να έρχομαι σε έστω και ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα. Αυτά!
0