ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου αυτόν το καιρό πάει όλο και πιο σκατα... Ο παππούς μου εχει καρκίνο δεν το ξέρει οι γιατροί έχουν πει πως δεν πρέπει να το μάθει... Δεν υπάρχει νόημα δεν είναι ανάγκη να το μάθει διότι δεν μπορουμε να του κάνουμε τίποτα οπότε γτ να στεναχώριεται... Και σιγά σιγά τον χάνω είναι στο τελευταίο στάδιο... Και όσο αν εγώ προσπαθώ να ισορροπίσω τα πράγματα για όλους μας ειδικά για την μαμά που χάνει τον πατέρα της χάνω σιγά σιγά εμένα... Η μαμά μου είναι σε διάσταση με τον μπαμπά μου 2 χρόνια και ήταν δύσκολος ο χωρισμός φωνές φασαρίες ακόμα και εκεί έδιξα ότι με στεναχωρισε... Γιατι ήταν δύσκολο και για αυτήν και πάντα εγώ είμαι μέσα στο σπίτι που σε κάθε δυσκολία που λει όλα καλά θα πάμε και ρίχνω χαμόγελα για να περνούν δύναμη οι άνθρωποι μου... Και ας είμαι χάλια μέσα μου... Προσπαθώ να βάλω στην ζωή μου μια τάξη αλλά δεν μπορώ η μαμα μου δουλευει και μετά πάει σχολείο ή αδελφή μου δουλεύει και αυτήν... Και εγώ πρέπει να προσέχω και τον παππού μου αλλά και τον θείο μου... Και είμαι σχεδόν μόνη μου όλη τη μέρα πρέπει να καθαρίσω το σπίτι να διαβάσω για το σχολείο και για το φροντιστήριο και δεν μου φτάνει ο χρόνος για τίποτα... Έχω και την αδελφή μου που συνέχεια με βρίζει με λεει άχρηστη, ηλιθια, βούρλο, και ότι πρέπει να παω σε επαλ διότι δεν μπορω να τα καταφέρω... Και αυτά μου τα λέει από μπέμπη δημοτικού συνέχεια προσβολές και είμαι γ γυμνασίου... Προσβολές, προσβολές το προσβολές... Και πλέον αυτό το παιδί που μου άρεσαι έχουμε μαλώσει για έναν ότι νανε λογο... Πριν να μαλώσουμε...ειμασταν κολλητή συνέχεια μαζί αγκαλίτσα της περισσότερες φορές καθόμασταν στο ίδιο θρανιο και γελούσαμε τώρα συνέχεια με προσβάλει και αυτός όπως και εγώ αυτόν.. Συνέχεια βριζομασται.... Πάντα πρέπει να είμαι το κορίτσι που χαμογελάει συνέχεια που δεν με επιρεαζει τίποτα και να λέω θα περάσουν όλα και ας μην τα πυστευω αυτά που λέω...