ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τους γονείς μου τους αγαπάω και με αγαπάνε αλλά όσο ζω μαζί τους ανακατευόνται υπερβολικά στην ζωή μου. Φαινομενικά "κάνω ότι θέλω", αλλά πρέπει πάντα να γυριζω την ώρα που μου λένε αυτοι και να βγαινω και να είμαι με το ρολοι στο χερι. Η να ειμαι με το αγορι μου, να θελουμε να κάνουμε σεξ και αν είναι δυνατον να βαζω ξυπνητηρι γιατι αλλιώς θα πέσει παντοφλα (όσες φορες εχω αργησει, εχει γινει τρομερη φασαρία, φωνες, βρισιές απειλές). Γενικά εχω μετρο, ειμαι ενταξει στις υποχρεωσεις μου και δεν είναι ότι βγαινω συνέχεια. Απλά είναι ηλιθιο σε περιοδους διακοπων, να μου λένε θα βγεις αργα δύο φορές την εβδομάδα λες και είμαι μωρό. Ο πατέρας μου υποθέτω ότι έχει θέματα ελεγχου. Δεν ανησυχει για την ασφάλεια μου γιατι ούτε πινουμε, ούτε βλακειες κανουμε και το ξερει, απλά θελει να γινεται το δικο του. Μια φορα που είχα κοιμηθει σε μια φιλη μου (είχα ενημερωσει), με ειχε παρει τηλ το πρωι για να δει ποτε θα ερθω και ηταν ας πουμε 12 και μολις ειχα ξυπνησει. Του είπα ότι πρεπει να βιαστω πολυ για να φυγω 12.3 αρα θα φυγω με το επομενο λεωφορείο των 13.30. Και μου λεει μέρα μεσημερι χωρις προφανη λόγο, οκ αν δεν ερθεις με των 12.3 θα ερθω εγω και ετρεχα σαν την βλαμμενη. Τέτοια κουφα χωρις νοημα κάνει συνέχεια και ειλικρινα νιώθω να με αρρωσταίνει αυτό το πράγμα. Ενα άλλο θέμα, είναο ότι δεν νιωθω καθολου ανετα στο ίδιο μου το σπίτι. Εδω όλοι συννενοούνται φωναζοντας και αυτο με κουραζει. Θα ελεγε κανεις ότι καβγαδιζουμε 24/7 αλλά δεν είναι αυτο...Απλα μιλάμε. Εκτός αυτού ειναι σαν να ζω σε ενα μονιμο αγχος για το να μην με κρινουν. Οχι με λογια, αλλα με μια σιωπηλη αποδοκιμασια. Δεν νιωθω ανετα να κοιμηθω αργα, να κοιμηθω πολυ νωρις, να μην φαω, να πω ότι θα βγω μετα την σχολή, να μιλάω στο τηλ γιατι ξερω οτι ακουγομαι ,γενικα είναι λίγο σκατα η κατασταση, υποδειξεις για τα παντα. Ερχεται το αγορι μου για πασχα και θα μου λενε "εεε βγηκες αργα χθες, σημερα πρεπει να εισαι πισω στις 12 γιατι δεν θα μας κανεις εσυ το σπιτι μπουρδελο".. Αισχος. Αντι να χαιρομαι που γυρναει με πιάνει αγχος. Επίσης δεν εχω εξοικιωθεί ακόμα με τον μπαμπα μου. Ηταν εντελώς απων από την παιδικη μου ηλικία και παρουσιαζοταν μονο όταν επρεπε να μας επιπληξει. Ακόμα όταν με φωνάζει, με πιάνει ταχυπαμλία και η πρωτη μου σκεψη ειναι οτι εκανα κατι λαθος. Εμένα που δεν ντρέπομαι κανέναν... Τις φορές που εχω διαφωνήσει μαζί του για τους παραλογισμους του, μου λέει "μου προκαλεις προβλημα, είσαι αυτην την στιγμη το πιο μεγαλο μου προβλημα". 49 χρονών μαντραχαλος, και το μονο του προβλημα ειναι να γυρισει το 19 χρονών παιδί στις 12. Σπουδαία... Μακάρι να είχα φυγει από την πολη μου, αλλά δεν εκατσε. Τελοσπαντων, ανυπομωνω να φυγω από εδω και να ερχομαι καθε κυριακη μεσημερι για καφέ, να μην με ενοχλουν και να μην ενοχλω και να υπαρχει μονο η θετικη πλευρα της σχεσης μας.