ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από 5 χρόνια γνώρισα κάποιον στην σχολή μου, που από την πρώτη στιγμή, από το πρώτο δευτερόλεπτο που τον είδα με γοήτευσε. Δεν είναι αντικειμενικά όμορφος, ούτε ήταν ο γόης της σχολής, όμως είχε κάτι που εξέπεμπε γοητεία. Εκείνος στο μεταπτυχιακό τότε. Κατάφερα να τον γνωρίσω, παρότι ήμουν ντροπαλή, εκείνος ήταν πολύ κοινωνικός και έτσι κάπως έγινε πιο εύκολο.Μιλούσαμε συχνά, βγήκαμε μία φορά μέσα σε εκείνα τα χρόνια. Λίγο μετά χαθήκαμε, δεν πήγαινα και εγώ πια στην σχολή.Μετά από τα 4 χρόνια γνωριμίας μας, η επικοινωνία επανήλθε, γιατί τον συνάντησα τυχαία ξανά στην σχολή που είχα πάει για κάποιες τελευταίες εκκρεμμότητες. Είπαμε να βρεθούμε μέσα στο καλοκαίρι(ήταν καλοκαίρι τότε που συναντηθήκαμε ξανά), αλλά δεν έγινε ποτέ. Κάθε φορά που τον συναντούσα η ίδια μαγεία, και μετά να τον σκέφτομαι για μέρες.Ε λοιπόν, πριν κάτι μέρες, πάνω που είχα ξεκολλήσει πλέον από την σκέψη του, και μάλιστα είχα αρχίσει να βγαίνω με κάποιον άλλον, τον συνάντησα ξανά. Παιδιά, δεν υπάρχει αυτό που νιώθω όταν είμαι μαζί του. Είναι κάτι εντελώς πρωτόγνωρο, που ειλικρινά έως τώρα δεν έχω ξανααισθανθεί με κανέναν άλλον άνθρωπο. Νιώθω μία εσωτερική γλυκύτητα και γαλήνη όταν είμαι δίπλα του, νιώθω να μεταμορφώνομαι, μία παράξενη γλυκιά οικειότητα, θέλω να είμαι στην αγκαλιά του συνεχώς... αχ... Και κάπως έτσι πισωγύρισα, ρε παιδιά, πάνω που είχα πάρει απόφαση ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα (και ακόμη το πιστεύω, αφού δεν έχει γίνει κάτι μέχρι τώρα), αλλά από εκείνη την ημέρα τον σκέφτομαι συνέχεια, σκέφτομαι το πόσο γλυκά μου μιλούσε(λέπταινε την υπέροχη φωνή του όταν μου μιλούσε, όπως μιλάμε στα μικρά παιδάκια!), ό,τι και να μου έλεγε μου άρεσε και ας μου έλεγε για την σκληρή καθημερινότητα που βιώνει, για τα χάλια της επικαιρότητας, ήθελα να μείνω μαζί του κι άλλο κι άλλο... Το μυαλό μου ταξιδεύει...