ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό, που έχω ξετρίψει κοινωνικά και νιώθω ανετα, εχω πιάσει τον εαυτό μου να είναι πολύ "παιχνιδιάρης" . Καταλάθως ρίχνω τον καφε μιας συμφοιτητριας πανω στο φουλαρι της ζηταω συγγνωμη πολλές φορές και αυτη μου λεει "δεν θα σου ξαναμιλησω αν ξαναγινει" και εγω της λέω " Πολυ που με νοιαζει ,γιατι μου μιλαγες ποτέ?". Από τοτε εχουμε γινει φιλεναδες και τα λέμε. Η με ειχαν καλέσει σε κάτι γενεθλια φιλου φιλης τελευταια στιγμη και πηγα χωρις δωρο γιατι ουτε ειχα χρονο να παρω , ουτε ήξερα τι να παρω. Λεγανε λοιπον για τα δωρα και σε κάποια φαση λέω εγω "Στελιο ούτε εγω σου πηρα δώρο... Γιατι δεν ειμαστε φιλοι" και μετα γελαγε. Το κορυφαιο ήταν όταν συναντησα σε ενα παρτι εναν παλιο συμμαθητη που ολο με σχολιαζε και με εκανε βουκινο. Με χαιρεταγε επιτηδες συνεχεια και σε καποια φαση γυρναω , του χαμογελαω και του κανω κ*λοδαχτυλο. Ουτε που το σκεφτηκα, απλα το εκανα. Επειτα ηρθε και μιλαγαμε και υστερα απο καμποση ωρα μου ελεγε οτι εχω αλλαξει και οτι τελικα ειμαι μια χαρα ατομο και αλλα τετοια. Μου βγαινει και λεω πολλές τετοιες χοντραδες, σε στυλ αστειου - βεβαια μου βγαινει επισης να λεω και καλά λόγια ,να αυτοσαρκαζομαι και να δειχνω την συμπαθεια μου-. Δεν ειναι οτι την εχω δει καπως, απλα εχω περασει πολλες περιοδους προσπαθωντας να ειμαι καλη και να μην προσβαλλω κανεναν που κουραζε ολο αυτο και ταυτοχρονα ολοι με ειχαν γραμμενη η και με αντιπαθουσαν. Ειχα φτασει σε ενα σημειο, που απλα δεν με ενοιαζε το τι θα σκεφτουν οι αλλοι γιατι ετσι και αλλιως δεν με γουσταραν τοσο. Επικεντρωνομουν απλα στο να το διασκεδαζω. Τωρα λέω χοντραδες και οι αλλοι λένε " τι γλυκια, τι αξιολατρευτη, τι αστεια που ειναι" και μου κανει τρομερη εντυπωση αυτη η αποδοχη. Μου φαινεται ανεξηγητο...