ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τοτε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα παρέες και δεν εβρισκα. Μένω μακρια απο την πόλη και όσοι ερχόταν στο χωριό ηταν ατομα της πολης με αυτά κάπως κούμπωνα. Προσπάθησα πολλές φορες και απο το σχολείο να έχω παρέες αλλά καθότι κλειστοί κοινωνία έβλεπαν τους ανθρώπους απο αλλη πόλη..ξένους και έβγαζαν μια κακιά..ακόμα κ σήμερα.Κάνα 2 άνθρωποι μου ειπαν μετα απο χρόνια, φαινοσουν οτι είχες φινέτσα κ κλάση γι αυτό κ ήσουν το αγκάθι. Τι να πω, εγώ δεν το ένιωθα αυτό, να ενσωματωθω ήθελα κ να έχω παρέες. Ευτυχώς κάπου στο πανεπιστήμιο αυτό άλλαξε αλλά εμπλεξα σε σχέση καταπιεστική κ ξανά έχασα τους ρυθμούς μου. Μετα έφυγα εξωτερικό κ Γυρισα παλι έχοντας 2 ατομα το οποίο το ενα έφυγε εξωτερικό κ το άλλο σε άλλο νομο. Μέσα απο τη δουλεια κραταω καποιες ισορροπίες αλλά κ παλι η δουλειά δουλεια κ τα προσωπικά ξέχωρα. Θυμάμαι ελάχιστες φορες στη ζωή μου να βγω μεγάλη παρέα για φαγητο, ποτό η για διασκέδαση..και γενικώς αν δεν καλεσω εγώ κανεις δεν μπαίνει στη διαδικασία να καλέσουν..εκτός απο 1 ατομο ..είμαι 31++ και έχω καταλήξει με 2-3 ατομα στη ζωή μου..τα οποία δεν τα βλέπω. Νιώθω οτι πια δεν έχω δεξιότητες κοινωνικοποίησης. Τραγικό. Δεν έχω τι να πω ( πέραν απο ρουτίνα), δεν προλαβαινω λόγω δουλειάς να κάνω όσα καποτε με ευχαριστούσαν. Πέρασα κ ένα μεγαλο χωρισμό κ διάστημα που αναλλωθηκα απο εδώ κ εκεί..γενικώς μην τα πολυλογω η στενοχώρια με χτύπησε στην υγεία μου, απομακρυνθηκα απο ολους για να μην μάθουν και αφού δεν έμαθαν κ ποτε..εξαφανίστηκαν. Και άλλοι νομίζουν οτι είμαι σνομπ οτι το παίζω υπεράνω..το οποίο δεν ισχύει. Δεν έχω κλισέ ενδιαφέροντα για να κουμπωσω σε μια συζήτηση, οποτε σταμάτησα να μιλάω κ απλα ακούω.Σκέφτομαι πρέπει να αλλάξω να κάνω κάτι καινούργιο για να ερθει ενα καινούργιο αποτέλεσμα, νιώθω όμως οτι όταν η μοναξιά σε επιλέξει τοτε είναι πιο δύσκολο να αναρριχηθεις προς τα πανω.