ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στο σπίτι ενός γνωστού, όπου υπάρχουν 4 παιδιά.Ένα κοριτσάκι 5 και άλλα 3. Καταλαβαίνω λοιπόν, ότι το κοριτσάκι, φαίνεται μικρότερο ηλικιακά από όσο είναι. Το οποίο μου το επιβεβαιώνει ο γνωστός μου. Τυγχάνει να ξανά βρεθώ στο σπίτι αυτό, άλλες 5 φορές. Το κοριτσάκι ήταν εκεί, η μαμά του όμως έλειπε.Λοιπόν.. είδα απέναντι στο παιδί μια άλλη συμπεριφορά. Του φώναζαν και το μάλωναν, χωρίς να υπάρχει λόγος. Δε το άφηναν να πλησιάζει παιδάκι σε μικρότερη ηλικία, για να μην το τραυματίσει (ρίξει κάτω) πράγμα που μου μοιάζει χαζό, γιατί η μικρή, ναι μεν πλησίαζε λίγο άγαρμπα, αλλά ήθελε μόνο να το αγκαλιάσει. Δηλαδή ο τρόπος να αποτρέψεις να πέσει ένα παιδάκι είναι να περιθωριοποιήσεις ένα άλλο; Όταν λοιπόν, η μικρή πλησίαζε, φώναζαν και την βάζαν τιμωρία. Σε άσχετες φάσεις όμως η μικρή, πήγαινε να τους αγκαλιάσει. Αγάπη θέλει το παιδάκι.Μετά, το ξαδελφάκι της, της έλεγε ότι δεν την θέλει να παίξουν και να φύγει. Οι συγγενείς γελούσαν. Λες και είναι αστείο. Πιθανολογώ, ότι το παιδί, έχει δει και έχει ακούσει από τους μεγαλύτερους και συμπεριφέρεται έτσι, σε ένα άλλο παιδάκι. Μίλησα εγώ στο παιδί εν τέλει. Του είπα να παίξει με την μικρή και επί ίσοις όροις (γιατί ναι μεν μικρότερο, αλλά την έκλεβε).Ράγισε η καρδιά μου, τι εικόνες παίρνει αυτό το παιδί; Πόσο άσχημα νιώθει; Ξέρω ότι χαζό δεν είναι, βλέπει και νιώθει τη διαφορετική διαχείριση. Η λοιπή οικογένεια προφανώς πιστεύει ότι έτσι θα συμμορφωθεί, όπως και πολλές άλλες με τέτοια παιδάκια. Ξέρω κι άλλες περιπτώσεις. Ακολουθούν το μοτίβο, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Αντίστοιχα, πιστεύω ότι ξέρουν πως είναι λάθος, αλλιώς θα το έκαναν κι όταν ήταν μπροστά η μαμά του παιδιού. Εκεί είναι όλα καλά! Τέλος πάντων, ασχολιόμουν εγώ με την μικρούλα. Εγώ τι μπορώ να κάνω; Είναι λεπτή η θέση μου.