ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα στα 21 μου συνειδητοποιώ πόσο χρόνο και στιγμές έχασα με τη μαμά μου που έφυγε όταν εγώ ήμουν 10 χρονών. Συνειδητοποιώ πως δεν πρόλαβα να τσακωθω μαζί της επειδή δεν πρέπει να βγαίνω με εκείνον τον τύπο που είναι ακατάλληλος για μένα, ούτε να βάλω εκείνη την κοντή φούστα γιατί κάνει κρύο σήμερα. Δεν θα ξαναφάω πιλάφι με κόκορα που το έφτιαχνε υπέροχο, ούτε θα μου γκρινιάξει που δεν μάζεψα το δωμάτιο μου. Δεν θα με περιμένει να γυρίσω σπίτι το βράδυ όταν θα έχω βγει με την παρέα μου ως αργά, ούτε θα μου την πει γιατί ήπια 2 κοκτέιλ παραπάνω. Έχασα τόσα πράγματα που για άλλους είναι δεδομένα, όμως σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραία να την είχα κοντά μου, να καναμε όλα αυτά που κάνουν οι φίλες μου με τις μανάδες τους. Να με συμβουλέψει και να με καθοδηγήσει όταν το έχω ανάγκη, να μου πει ποιο είναι το σωστό. Ειμαι πολύ ευγνώμων για τη ζωή που έχω, στηρίζομαι στα πόδια μου, έχω έναν υπέροχο πατέρα, όμως καμία φορά τη σκέφτομαι τη μαμά μου και μου αφήνει μια γλυκόπικρη ανάμνηση στο μυαλό. Και ας έχουν περασει 11 χρόνια από τότε που τη χάσαμε.