ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε ένα δευτερόλεπτο έγιναν όλα, σε ένα δευτερόλεπτο μια συνηθισμένη μέρα έγινε απλά η καλύτερη μέρα της ζωής μου! Ένα τηλεφώνημα στο σταθερό από τη λογίστρια ήταν αρκετό, "έκανε ο γιος σας αίτηση στα ΚΕΠΑ για επίδομα αναπηρίας?", έντρομη η μαμά με ρώτησε τι συμβαίνει και μου έδωσε το τηλέφωνο να μιλήσω. Βγήκα έξω να μιλήσω, οργισμένος για την παραβίαση των προσωπικών μου δεδομένων (άκουσε τον εξάψαλμο η λογίστρια), πανικοβλημένος και μη ξέροντας πως να το διαχειριστώ. Κλείνω το τηλέφωνο και μπαίνοντας στο σπίτι βλέπω τη μητέρα μου στο σαλόνι να κλαίει και να με ρωτάει τι έχω και τι συμβαίνει. Στην αρχή της είπα ψέμματα, όμως το ξανασκέφτηκα κι αποφάσισα πως θα της πω τα πάντα γιατί δεν της αξίζει το ψέμα. "Μαμά, είμαι οροθετικός!", της είπα και πάγωσε για λίγα δευτερόλεπτα. "Απειλείται η ζωή σου με αυτό? Θα είσαι καλά στην υγεία σου?". Ακολούθησε μεγάλη συζήτηση για να την ενημερώσω πλήρως για τον HIV και να λύσω όλες τις απορίες της. Της υποσχέθηκα πως την επόμενη εβδομάδα που θα πάω στη μονάδα μου για τα χάπια μπορεί να έρθει μαζί μου για να μιλήσουμε όλοι μαζί με τη γιατρό και να τα ακούσει επιβεβαιωμένα κι από εκείνη. Στη συνέχεια με ρώτησε πως συνέβη κι αν έχω κάποια σχέση αυτή την περίοδο, ανοίγοντας μου το παραθυράκι να της μιλήσω ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία μου για την οποία απάντησε "Το είχα ψυλλιαστεί καιρό αλλά από διακριτικότητα δε σε ρωτούσα για να μη σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δε με ενδιαφέρει καθόλου, είσαι παιδί μου και σε λατρεύω, εξάλλου δε φταις ούτε εσύ, ούτε κι εγώ, απλά συμβαίνει. Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να είσαι εσύ καλά στην υγεία σου κι ευτυχισμένος." Μετά από λίγες ημέρες πήγαμε μαζί στη γιατρό που με παρακολουθεί, μια γλυκύτατη γυναίκα, εξαιρετική επιστήμονας μα πάνω απ'όλα άνθρωπος, για να ακούσει ότι "για μένα ο γιος σας είναι ένας υγιής άνθρωπος, είναι συνεπής στη θεραπεία του και δε θα έχει κανένα πρόβλημα. Φανταστείτε είναι σα να έχει θυρεοειδή κι απλά πρέπει να παίρνει ένα χάπι την ημέρα", ύστερα αναφέρθηκε στο πόσο μεγάλα βήματα έχουν γίνει πια με τα φάρμακα για την καταπολέμηση του ιού και της είπε πως χρειάζομαι τη στήριξή της, λαμβάνοντας την απάντηση πως θα έκανε τα πάντα για μένα. Ήρεμη πια πως όλα είναι υπό έλεγχο, έβαλε τα χάπια μου στην τσάντα της και γυρίσαμε σπίτι. Τις επόμενες ημέρες την είχαν πιάσει οι κλασικές ενοχές των γονιών "μήπως φταίω εγώ σε κάτι? μήπως δεν κάναμε κάτι σωστά με το μπαμπά?" αλλά συζητώντας το πάντα καταλήγαμε στο ίδιο που παραδέχτηκε κι εκείνη από την πρώτη φορά που της είπα ότι είμαι γκέι, ότι δε φταίει κανένας. Δεν περιμένω να τα "χωνέψει" όλα τόσο γρήγορα, της δίνω όσο χρόνο θέλει για να τα αποδεχτεί, μπορεί και να μην τα αποδεχτεί ποτέ μέσα της, όμως το σημαντικό είναι ότι αποδέχτηκε εμένα χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα και ξέρει πως ό,τι κι αν γίνει εγώ θα είμαι πάντα διαθέσιμος και πρόθυμος να το συζητήσουμε και να το αναλύσουμε.Αν δεν είχε γίνει αυτό το ατυχές περιστατικό με τη λογίστρια δεν είχα σκοπό να της αναφέρω για τον HIV, έπρεπε όμως να το φανταστώ πως αυτή η γυναίκα όλα αυτά τα χρόνια που με αγαπούσε ανιδιοτελώς δε θα άφηνε να μπει ξαφνικά ο φόβος και το "τι θα πει ο κόσμος" μπροστά. Ένα ευχαριστώ είναι πολύ μικρό μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής της, νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου! Ευχαριστώ μαμά που τόσα χρόνια μου έμαθες την αγάπη δίχως όρους και όρια!