ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι είναι η ζωή; Γιατί οι άνθρωποι τρέμουν τον θάνατο, ενώ η ζωή είναι πιο σκληρή από ότι αυτός; Γιατί νιώθω μόνη; Δεν ξέρω...Μπορεί και να είμαι... Αλλά σίγουρα το νιώθω...Γιατί να μην έχω φίλους; Και εννοώ πραγματικούς φίλους...Που νοιάζονται, που σε ακούν, που σε καταλαβαίνουν, που είναι μαζί σου... Μπορεί τελικά εγώ να φταίω και να ζητάω πολλά. Λοιπόν, θα ήθελα μία φίλη, που να είμαστε κολλητές. Ότι νιώθω εγώ για αυτήν, να το νιώθει και για μένα. Θέλω να με αγαπάει. Να έχει και άλλους φίλους, αλλά να μην με ξεχνάει ποτέ... Να είμαι η προτεραιότητά της, από αυτούς. Έτσι είναι εδώ; ή έτσι κατάντησε η ανθρωπότητα; Ανούσιες σχέσεις χωρίς πραγματικό, πλήρης, συναίσθημα... Μερικές φορές αισθάνομαι πως με αγαπάνε... Αλλά αυτό μετά μου φεύγει.. Και αυτό το χαμόγελο... Τι χαζοί που είναι οι άνθρωποι. Μεγαλώνω...Χαμογελάω πιο πολύ...Αλλά δεν νιώθω ευτυχισμένη...Και αυτοί δεν το καταλαβαίνουν. Και μερικές φορές θέλω να το πω, πως δεν είμαι καλά, αλλά ποιος θα νοιαστεί; Το δείχνουν μόνο... Δεν το κάνουν. Και εγώ, σήμερα, Παρασκευή βράδυ, είμαι σπίτι μου, χωρίς κανέναν. Σε τέσσερις τοίχους, σε ένα ταβάνι ( που απάντηση δεν δίνει ) σε ένα πάτωμα, κλειστές οι κουρτίνες και εγώ εδώ...Μπροστά σε ένα κουτί, που πίσω του βρίσκονται άγνωστη, με τα ίδια βάσανα...Με διαφορετικά βάσανα. Να τους μιλώ. Και να τους φορτώνω και άλλα...και άλλα...