ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 29 ετών. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα δυσκολευόμουν να κάνω φιλίες. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό και το γυμνάσιο, να τρέχει από πίσω σαν σκυλάκι με τις "διάσημες" κολλητές του σχολείου. Και να πεις ότι μιλούσαμε, πάει στο καλό αλλά έτρεχα κυριολεκτικά από πίσω τους χωρίς να μου δίνουν σημασία. Τώρα σκέφτομαι πόσο χαζό και αφελής ήμουν τότε. Πλέον, δεν έχω ανάγκη κανέναν και δεν θα παρακαλέσω ποτέ ξανά τη φιλία κάποιου. Πλέον έχω μεγαλώσει και έχω ωριμάσει, έχω απόψεις και ενδιαφέροντα, ίσως να είμαι και λίγο περισσότερο κοινωνική. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει παρά μόνο βελτιωθεί και εγώ νομίζω πως έχω βελτιωθεί πολύ σημαντικά. Απλούς γνωστούς με πολύ καλές σχέσεις χωρίς όμως να βγαίνουμε για καφέ κτλ, κάνω πολύ εύκολα αλλά πάντα επιλεκτικά, ωστόσο ακόμα δυσκολεύομαι να κάνω φιλίες ή να αναπτύξω αυτή την καλή σχέση που έχω με τους γνωστούς σε μία νέα φιλία. Πιστεύω πως οι καινούριες γνωριμίες που κάνω δεν πιστεύουν πως είμαι μοναχική και ότι σίγουρα έχω φιλίες ή παρέες. Σιγά σιγά όμως όσο με γνωρίζουν καλύτερα υποψιάζονται και την μοναχικότητά μου. Προχθές μίλησα με μία γνωστή με την οποία έχουμε πολύ καλές σχέσεις, και με ρωτάει τι κάνω και πως τα περνάω και αργότερα με ρώτησε αν έχω κανονίσει για καφέ κτλ και της λέω όχι και μου λέει γιατί ρε Π; γιατί δεν κανονίζεις τίποτα να κάνεις κάτι; κτλ. Της το έπαιξα και καλά πως δεν προλαβαίνω και βγήκα έξω για δουλειές. Τι να της πω; ότι δεν έχω φίλες; Αυτό το ίδιο σκηνικό έχει παίξει άλλες 5-6 φορές με την ίδια γνωστή. Λες και δεν θα έχει καταλάβει ότι δεν έχω παρέες. Γιατί όμως με φέρνει σε δύσκολη θέση, τι θέλει να ακούσει ότι δεν έχω φίλες; Όσες φορές έχω προσπαθήσει να προσεγγίσω αυτούς τους γνωστούς δεν είναι ποτέ διαθέσιμοι. Όπως είπα δεν παρακαλάω αλλά δεν είμαι και εντελώς αδιάφορη. Θα κάνω πρόταση μία ή δύο φορές και μετά δεν ξαναμιλάω. Δεν ξέρω αλλά νομίζω πως οι περισσότεροι με αποφεύγουν εξαιτίας της μοναχικότητάς μου. Στην αρχή έχω καταλάβει πως με βλέπουν πολύ θετικά ίσως να κάνουν και οι ίδιοι πρόταση (πολύ σπάνια βέβαια) αλλά όσο με γνωρίζουν καλύτερα αντιλαμβάνονται περισσότερο την μοναχικότητα μου. Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα τα άτομα με τα οποία θα κάνω παρέα να είναι κοινωνικά, γιατί αν είναι μοναχικός ο άλλος είμαι και εγώ μοναχική και άντε να βγάλεις άκρη θα είμαστε όλη η παρέα μέσα στη σιωπή. Δεν "σαμποτάρω" τους μοναχικούς αλλά με έναν κοινωνικό άνθρωπο γίνομαι και εγώ κοινωνική, ζωντανεύω και ίσως να φταίει ότι τα ετερώνυμα έλκονται αλλά σίγουρα κάποια στιγμή θα αποζητήσω την ηρεμία και την μοναξιά. Είπαμε, ο άνθρωπος δεν αλλάζει αλλά βελτιώνεται.Άραγε η μοναχικότητα μου είναι δική μου επιλογή ή επιλογή των άλλων;