ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρόνια σου πολλά Κωνσταντίνα.Πάει ένας χρόνος που λόγω αβάσιμων φημών, συκοφαντιών και πολλής ζήλιας και κακεντρέχειας, με τα οποία σε εμπότισαν "τρίτοι", αποφάσισες να πετάξεις ΕΤΣΙ 25+ χρόνια μιας πολύ δεμένης ξ-αδελφικής σχέσης. Μεγαλώσαμε μαζί. Σαν αδέρφια, όπως οι μανάδες μας. Ήσουν η μικρότερη και εγώ σε πρόσεχα πάντα. Από τότε που πήγαινες εσύ ν'ηπια, φρόντιζα να σου ετοιμάζω ζωγραφιές για να σου χαρίσω. Κι εσύ πάντοτε μου έφερνες μια δική σου με τα πρωτα σου γραμματακια πανω. Ζωγραφιές τις οποίες έχω φυλάξει και τώρα στα 35 μου τις έχω ακόμη. Και τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσες, σπούδασες κι εγώ σε βοηθούσα ακόμη και στις φοιτητικές σου εργασίες και στις εξεταστικές να σου σημειώσω τα σος. Εγω πλεον ειχα τελειώσει σπουδές και είχα κάνει δική μου οικογένεια, και σε υπεραγαπούσα ΠΑΝΤΑ σαν αδερφή μου. Ελα ομως που η μανα σου δεν αντεξε ποτε το οτι η κορη της αδερφης της πετυχε σε τομεις που την πονούσαν πολύ. Και αποφασισε να συκοφαντησει αδικα μια ολοκληρη οικογενεια η οποια σας ειχε στηριξει οσο καμια, και να μας κανει περα με χιλια δυο ψεμματα. Μια τεραστια αδικια που με εκανε να παθω κρισεις πανικου απο το στρες, να βαλω 15 κιλα απο την υπερρεκριση κορτιζονης, να μην μπορω να αντεξω την καταφωρη αδικια και να φτασω ενα βημα πριν τον ψυχιατρο. Ξερεις τι ειναι να σου βριζουν - ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ- τον πατερα και τη μανα σου; Και να σου λενε, εκεινοι οι ανθρωποι με τους οποιους φαγαμε μια ζωη μαζι ψωμι και αλατι, και τους βοηθησαμε οικονομικα και ηθικα οσο κανεις σε πολυ δυσκολες στιγμες, οτι δεν θα στενοχωριοντουσαν αν πεθαιναν οι γονεις σου;Ξερεις τι ειναι να τα λενε σε εσενα ολα αυτα, να σε κανουν ρακος και να λιποθυμας, και οι γονεις σου οι καημενοι να απορουν τι εφταιξαν και δεν τους μιλανε πια; Και να μην μπορεις να τους πεις την αληθεια τι πιστευουν για αυτους, γιατι θα λυπηθουν και θα στενοχωρηθουν βαθια; Γιατι ολη τους η βοηθεια και η στηριξη πηγε ΧΑΜΕΝΗ; Ακομη δεν ξερουν ακριβως ολη την αλήθεια, δεν θελω να τους πικρανω. Μονο εγω και ο αντρας μου ξερουμε τι ειπανε οι γονεις σου για τους δικους μου. Και δεν τους το λεω γιατι ειναι μεγαλοι ανθρωποι και φοβαμαι μην παθουνε τιποτα απο την πικρα. Ξερουν μονο τα πολυ βασικα, οτι δηλαδη για να προφυλαξουμε την ψυχικη μας υγεια και αξιοπρεπεια πρεπει να κοψουμε επαφες. Κι εσυ Κωνταντινα, μονο παραπονα μου εκανες εκεινη την τελευταια ημερα που μιλησαμε. Ενω ειχα τοσους μηνες που σε επαιρνα τηλεφωνα, κι εσενα, και τη μανα σου, και ολους σας, να δω αν ειστε καλά. Που να παει το αθωο μου το μυαλο οτι πλεον ζηλευετε. Γιατι ΖΗΛΕΥΕΤΕ και σας εχει φαει το ΚΟΜΠΛΕΞ. Το κομπλεξ της μανας σου που δεν αντεξε να με δει να ειμαι ευτυχισμενη. Που δεν χωνεψε ποτε το οτι οι γονεις μου δουλευαν, πετυχαν και εκεινη ΟΧΙ. Και το οποιο κομπλεξ το περασε και σε εσενα. Πολυ ευκολα ξεχασατε ποσο σας αγαπουσα. Που σας επισκεπτομουν συχνα, που εκανα παρεα στη μαμα σου επειδη εφυγες για σπουδες μακρια, που την επαιρνα τακτικα τηλέφωνο να μην νιωθει μονη και της διαβαζα ανεκδοτα να γελαει. Που, που που......30 κατι ΧΡΟΝΙΑ Α-Γ-Α-Π-Η-Σ. ΤΑ ΠΕΤΑΞΑΤΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Ευχομαι να καταλαβεις καποτε ποσο πολυ με εχει πονεσει η σταση σας. Και κυριως τους γονεις μου, τους οποιους δεν σεβαστηκατε καθολου. Το συζηταω καμια φορα μαζι τους και μου λενε ''ας ειναι παντοτε καλα κι ας μην μας μιλανε''. Κακη κουβεντα δεν ειπανε ουτε μια φορα. Κι εγω βλεπω πολλες φορες εφιαλτες οτι μια τσακωνομαστε, μια τα βρισκουμε.Με βασανιζει πολυ. Γιατι εκτος απο (ξ)αδερφες, ημασταν και φιλες. Τα λεγαμε ολα. Μεγαλωσαμε μαζι. Σε μαθαινα πραγματα, συζητουσαμε, αναλυαμε, σε επαιρνα μαζι μου στις παρεες μου γιατι σε αγαπουσα πολυ και ηθελα την παρεα σου κι εσυ τη δικη μου. Ποσες διακοπες μαζι, ποσα ξενυχτια, συζητησεις ατελειωτες... Μου λειπουν πολυ αυτα. Και λυπαμαι που δεν θα ζησουμε αλλα τετοια μαζι. Γιατι το γυαλι ραγισε βαθια. Και για εμενα ηταν μεγαλο πληγμα ο τροπος που μας φερθηκατε.Ευχομαι να χαιρεσαι το ονομα σου και να εισαι παντοτε γερη και δυνατη. Εχουμε να μιλησουμε 1 χρονο, απο εκεινη την ημερα που με βρηκε ο αντρας μου να ειμαι πεσμενη στο πατωμα και να εχω παθει κριση πανικου απο το σοκ επειτα απο οσα φρικτα ψεμματα μου ειπατε.Και λεω ψεμματα γιατι υπαρχουν αποδειξεις οτι ειναι ΨΕΜΜΑΤΑ. Αλλα θεωρησα οτι η αγαπη ηταν αρκετα δυνατη να ειστε σιγουροι οτι εμεις δεν εχουμε καμια σχεση με αυτο που πλασατε στο κεφαλι σας, ωστε να μην χρειαζεται αποδειξεις. Γελαστηκα. Αλλα επαθα. Και εμαθα. Τι εμαθα;ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ με τους συγγενεις. Οση αγαπη κι αν επικαλουνται. ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ.Δεν κρατω κακια. Αλλα υπαρχει θεια δικη...Εκει τα εναποθετω ολα.(Χρονια πολλα σε οσες/ους γιορταζουν.)