ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω κανει λαθη στο παρελθον, υπηρξα αντικοινωνικος, απότομος με τον κόσμο, αδιάλλακτος, απόλυτος......κοινως δε σήκωνα μύγα στο σπαθί μου. Έμεινα τοσο καιρο ομως στο δωματιο της μοναξιας, που με τον καιρο τα μετριασα ολα αυτα στον χαρακτηρα μου, άλλαξα, εκανα υποχωρησεις, και με τον καιρο ξεκινησα να φοβαμαι την μοναξιά, δεν αντεχα στην ιδεα οτι θα ξαναπερασω εκεινο το κατωφλι. Μηνες αργοτερα βρηκα εναν φιλο (σχεδον κολλητο), αλλα με τον καιρο ξεκινησα να πιστευω οτι μερικες απο εκεινες τις φιλικες ειρωνιες, ηταν στην πραγκατικοτητα κακοπροαιρετες, μερικα απο εκεινα τα πειραγματα, εκρυβαν ζηλεια, και μερικα απο εκεινα τα αστεια των φιλων ηταν ακομψα και με φερναν σε δυσκολη θεση. Ο εν λογω ''φιλος'' ειναι ο τυπος του ανθρωπου που θα σχολιασει τα παντα και θα κοροιδεψει με το παραμικρο, σε σημειο που δεν εχει κατι αλλο να πει, και ο τυπος που θα σε δουλεψει τοσο ασχημα που δεν εχεις κοπελα σε σημειο που θα σε εξοργισει. Ειναι ενας τοξικος ανθρωπος, και εγω εχω αρκετη προσωπικοττηα απο μονος μου για να σηκωσω το αναστημα μου. Δε γουσταρω να γλειφω τα τετοια κανενος, για μια μιζερη εξοδο και μια μιζερη παρεα. Ελα ομως που φοβαμαι να γυρισω πισω στη μοναξια. Εκεινο το συναισθημα που πρεπει να πας στη σχολη και πραγματικα δε μιλας με κανεναν, και ενας ανθρωπος με τον οποιο μιλουσες τωρα πλεον ειναι και αυτος παρελθον, με σκοτωνει, με τρομαζει, και δε ξερω πως θα μπορεσω να το παλεψω. Ειναι δυσκολη αποφαση το ξερω....Απ οτι φαινεται ομως πρεπει να βρω κατι καλυτερο. Και αν ειναι ολα στο μυαλο μου? Αν εγω εχω προβλημα και τα παραφουσκωνω? Απο την αλλη το ενστικτο μου ειναι μια πυξίδα που παντα με εβγαλε ασπροπρόσωπο , και στην προκειμενη μου κρουει τον κώδωνα λεγοντας μου οτι, οντως αξιζω μια πολύ πιο αξιολογη συντροφια, απο εναν ημιμαθη ομοφοβικο ρατσιστη και κωτσομπολη ''φιλο'' που τους σνομπαρει ολους. Ωρες ωρες φοβαμαι οτι τα παραφουσκωνω, αλλα νομιζω πως την πραγματικη φιλια την νιωθεις. Ετσι δεν ειναι ρε παιδια? ??Οποιαδηποτε γνωμη και συμβουλη ειναι ευπροσδεκτη. Ευχαριστω εκ των προτέρων