ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο συντροφος μου ειχε απο την αρχη της σχεσης μας χειριστικη συμπεριφορα. Οταν δεν εκανα κατι που ηθελε, μου κρατουσε μουτρα και μου δημιουργουσε τυψεις. Δε γινοταν παντα το δικο του, αλλα πολλες φορες, οταν τον εβλεπα να πεισμωνει σα παιδι, τοτε εκανα πισω. Δεν ηθελα να τον βλεπω να "υποφερει". Οταν βεβαια εγω ζητουσα καποια χαρη που εκεινος δεν ηθελε, αν ποτε αποφασιζε να το κανει, το εκανε σε στυλ "εκπληξης της τελευταιας στιγμης". Ομως εμενα ολο αυτο μου στοιχιζε γιατι με στεναχωρουσε που τα ηθελε ολα δικα του και σπανια χαιρομουν με την εκβαση γιατι ενιωθα οτι μου το βγαζει απο τη μυτη. Οποτε δυσανασχετουσα φυσικα με εβγαζε ακυρη, γιατι οπως ελεγε δεν μπορει να καταπιεζεται ή/και παντα μου εκανε το χατηρι στο τελος. Πως αυτα συμβαδιζουν, αγνωστο. Ειναι κουραστικο να μη συζηταμε ποτε, να μην προγραμματιζουμε παρα λιγο πριν το καθε γεγονος να αποφασιζουμε. Πιστευω οτι δε με σεβεται και δε με υπολογιζει. Ενας τετοιος ανθρωπος με κανει να πιστευω πλεον οτι ειναι εγωιστης, ανωριμος και οτι εχει θεματα που πρεπει να λυσει. Κανω λαθος; Υ.γ.: Εχω κουραστει να του δινω ευκαιριες, ειμαι λιγο πριν πω το τελος. Σας ευχαριστω για τα οποια σχολια.